"Ik ben geboren in 1929 in Paramaribo, Suriname. Ik word in oktober 95, als god het nog wil. Ik was altijd een salsamuzikant en salsadanser. Ik speelde de trombone en dwarsfluit, en op het laatst percussie. Het leven was mooi als muzikant. Soms kom ik mensen tegen die zeggen dat ze niet van muziek houden of dat het teveel lawaai maakt. Dat kan ik niet snappen. Ik hou van volume. En ik hou van mijn salsa. In Rotterdam was ik kampioen, jaren geleden. Ik danste met drie meisjes tegelijk.
In oktober hoop ik weer in Suriname te zijn voor een paar maanden. Elke keer als ik terug naar Nederland ga zeggen al die mensen: ‘Waarom blijf je niet hier man?’ De drang is er wel hoor om in Suriname te blijven. Omdat ik daar meer mensen om me heen heb. Als ik in Suriname ’s ochtends mijn gordijnen niet open doe, dan komen buren kijken of er iets aan de hand is. Hier ben ik maar alleen. Niemand die op me let. Ik krijg geen bezoek meer.
De meeste mensen die ik kende zijn allemaal al heengegaan, de pijp uit. Mijn zus is overleden en mijn zwager ook. Ik heb wel een dochter, maar die woont in Amsterdam. En een zoon hier in Rotterdam. Maar iedereen leidt zijn eigen leven. Ik ben het wel gewend, maar als ik ziek ben wil ik toch iemand naast mij.
Ik had geen flauw idee dat ik zo oud zou worden, eerlijk hoor. Anders zou ik wat meer geld hebben gespaard, om wat beter te kunnen leven nu. Maar omdat ik vóór de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 naar Nederland ben gekomen, telt mijn AOW die ik tot mijn 38ste in Suriname heb opgebouwd niet mee. Het was vroeger niet altijd vanzelfsprekend om pensioen op te bouwen en als je dan ook nog maar een half AOW hebt, dan komt er niet veel binnen iedere maand.
Daarom is voor mij een BoodschappenMaatje vanuit Unie Van Vrijwilligers ook zo belangrijk. Ik kan door mijn slechte knieën zelf niet naar de winkel. Ik mag ook niet meer rijden. Boodschappen laten komen kost een hoop geld en ik weet niet hoe ik dat moet bestellen. Ik heb altijd zo hard gewerkt. En nu heb ik hulp nodig en is er bijna niet aan te komen. Lara van UVV probeert me altijd te helpen en dat is heel fijn. Ik kan ook erg met haar lachen."
In oktober hoop ik weer in Suriname te zijn voor een paar maanden. Elke keer als ik terug naar Nederland ga zeggen al die mensen: ‘Waarom blijf je niet hier man?’ De drang is er wel hoor om in Suriname te blijven. Omdat ik daar meer mensen om me heen heb. Als ik in Suriname ’s ochtends mijn gordijnen niet open doe, dan komen buren kijken of er iets aan de hand is. Hier ben ik maar alleen. Niemand die op me let. Ik krijg geen bezoek meer.
De meeste mensen die ik kende zijn allemaal al heengegaan, de pijp uit. Mijn zus is overleden en mijn zwager ook. Ik heb wel een dochter, maar die woont in Amsterdam. En een zoon hier in Rotterdam. Maar iedereen leidt zijn eigen leven. Ik ben het wel gewend, maar als ik ziek ben wil ik toch iemand naast mij.
Ik had geen flauw idee dat ik zo oud zou worden, eerlijk hoor. Anders zou ik wat meer geld hebben gespaard, om wat beter te kunnen leven nu. Maar omdat ik vóór de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 naar Nederland ben gekomen, telt mijn AOW die ik tot mijn 38ste in Suriname heb opgebouwd niet mee. Het was vroeger niet altijd vanzelfsprekend om pensioen op te bouwen en als je dan ook nog maar een half AOW hebt, dan komt er niet veel binnen iedere maand.
Daarom is voor mij een BoodschappenMaatje vanuit Unie Van Vrijwilligers ook zo belangrijk. Ik kan door mijn slechte knieën zelf niet naar de winkel. Ik mag ook niet meer rijden. Boodschappen laten komen kost een hoop geld en ik weet niet hoe ik dat moet bestellen. Ik heb altijd zo hard gewerkt. En nu heb ik hulp nodig en is er bijna niet aan te komen. Lara van UVV probeert me altijd te helpen en dat is heel fijn. Ik kan ook erg met haar lachen."