Al ruim 5 maanden komt Claudette (60) bij Nel (78) langs als Bezoekmaatje. Claudette reageerde op de vacature die voor Nel was uitgezet, waarin zij aangaf het leuk zou vinden een nieuw contact op te doen voor een gezellig en goed gesprek. Nel zou het ook wel een goed idee vinden om wat vaker aan de wandel te gaan. En samen gaat dat wat makkelijker dan alleen. Sinds hun eerste afspraak vorig jaar wordt er honderduit gekletst. Zóveel zelfs dat die wandeling tot nu toe nog eventjes wordt uitgesteld. Nel: ‘Al gaat het over politiek of sport of wat dan ook, wij kunnen erover kletsen. Het tegenstrijdige is wel: zij loopt erg graag en ik eigenlijk niet zo. Ik kan namelijk niet erg ver meer lopen.’
Bezige bij
Nel vertelt dat zij in anderhalf jaar tijd zowel haar dochter als haar man is verloren. Dit was voor haar natuurlijk een erg verdrietige periode. Na een tijdje heeft zij zich aangemeld voor een maatje, want zij miste stiekem toch wel een uitlaatklep en iemand om een goed gesprek mee te voeren. Vroeger heeft zij altijd vrijwilligerswerk gedaan; ze knutselde met kinderen, gaf dansles en zat onder andere in een drumband. En dan is nog lang niet alles genoemd. Nel is dus altijd een bezige bij geweest: ‘Het laatste wat ik heb gedaan is 5 jaar lang countrydansles geven, dat was samen met mijn dochter. Ik ben schijnbaar een beetje te veel in beweging geweest, want nu gaat het allemaal niet meer zo makkelijk, haha.’
Precies op tijd
Stipt om 11 uur belt Claudette aan en schuift zij aan bij het gesprek. Nel: ‘Ik zei het hè! Kijk eens naar de klok. Altijd op tijd.’ Met een kopje koffie erbij, kletsen we verder. Claudette vertelt: ‘Ik heb heel lang als onderzoeker gewerkt (‘ze noemen ons ook wel eens nerds’ zegt zij lachend over haar beroep). Nu ben ik met pensioen en wil ik als vrijwilliger graag mensen in beweging brengen. Ik houd van wandelen.’ Bovendien vertelt ze dat zij haar broer toen hij psychisch achteruitging, vooral heeft willen stimuleren om te blijven wandelen. Omdat hij dat nog wél goed kon. Dat is bij haar blijven hangen.
Meteen raak
Claudette vertelt over haar contact met Nel: ‘Wij hebben goeie gesprekken, de klik was er meteen. Ik heb Nel alleen nog niet aan het wandelen gekregen, maar binnenkort gaan we mosselen eten dus dan moet het goedkomen!’ Claudette vertelt dat haar eerste ontmoeting met Nel meteen raak was. Het was op geen enkel moment ongemakkelijk. Nel vult aan: ‘We hoefden helemaal niet te wennen aan elkaar. Ik vroeg aan haar hoeveel tijd heb je eigenlijk? We zaten namelijk al direct twee en een half uur te kletsen en er is geen stilte gevallen! Ze vertelt ook over Suriname, daar weet ik heel weinig over dus dat vind ik heel erg interessant. Als je op je tenen moet lopen om een leuk gesprek met iemand te kunnen voeren, dan werkt het niet. En ik had ontzettend behoefte aan een luisterend oor door wat ik heb meegemaakt. Dat is Claudette ook voor mij.’ De gesprekken verlopen zo heel natuurlijk. Claudette: ‘De gesprekken gaan altijd vanzelf over van het ene naar het andere onderwerp.’ In het begin sprak Claudette Nel vaak netjes aan met mevrouw. Dat vond Nel helemaal niks: ‘Voor jou ben ik gewoon Nel, klaar.’
Sterke mening
De dames delen vaak dezelfde mening, ook als het gaat om de politiek. Claudette vertelt lachend: ‘Over sommige politici hebben wij hetzelfde standpunt of eigenlijk hetzelfde commentaar zou je wel kunnen zeggen.’ Ze houden het nieuws allebei wel bij dus ze kunnen zich samen soms verwonderen over wat voor beslissingen er nu toch weer worden gemaakt binnen het politieke spectrum. De toeslagen-affaire, de coronacrisis, de oorlog in Oekraïne; het komt allemaal aan bod. ‘Maar voor Rutte hebben we over het algemeen allebei wel waardering’ zegt Claudette. ‘Ga maar eens in zijn schoenen staan. Zo ook met Hugo de Jonge.’ Nel: ‘Ik neem er mijn petje voor af. Zij moeten overal vanaf weten!’ Nel vertelt dat deze gezamenlijke interesse en dan vooral ook het samen erover kunnen spuien, zorgt voor veel verbinding met Claudette.
Mosselen eten
Met mooi weer gaat Claudette Nel weer eens enthousiasmeren om samen het haar een ommetje te maken. ‘Ik kan mij makkelijk aanpassen aan jouw tempo.’ Nel vindt dat wat moeilijker, ze kan niet al te lang lopen maar wil het wel proberen: ‘Mijn benen gaan na een tijdje verzuren en dan kan het ineens best wel moeilijk worden de ene voet voor de andere te zetten.’ Claudette vertelt dat het haar ook wel leuk leek om met Nel in december naar de Intratuin te gaan voor kerstspullen. Helaas gooide de lockdown roet in het eten.
Vooralsnog staat in ieder geval de mossel-date op de planning: ‘Nel liet een keer vallen dat ze heel erg graag mosselen eet en ik houd er ook erg van. Mijn man eet ze helemaal niet graag, dus het komt precies goed uit dat wij ook hier elkaar in hebben gevonden.’ En Nel kan dan eventueel ook meteen wat meters maken, ook al gaat het dan misschien maar om een klein stukje lopen vanaf het metrostation.
Gedeelde ervaringen
Nel zegt gekscherend dat ze veel haalt uit de bezoekjes van Claudette. Het is gewoonweg fijn tijdverdrijf, zo samen. Daarmee bedoelt ze overigens niet dat het maar weinig voorstelt, integendeel. Claudette geeft aan dat ze tijdens haar werk altijd al het idee had vrijwilligerswerk te gaan doen: ‘Ik vind het leuk om iemand een paar leuke uurtjes te bezorgen, juist nu dat ik er de tijd voor heb.’ Nel: ‘Ik kijk er altijd naar uit als ik weet dat ze weer komt. Als ze is geweest, ben je meteen weer een beetje opgepept.’ – ‘We halen er allebei veel plezier uit’ zegt Claudette. Ook hadden de dames beiden familieleden die ziek werden en die ze allebei op hun manier hebben proberen te helpen. Door dit met elkaar te delen, bieden ze steun aan elkaar. En dat versterkt ook de connectie, vertelt Claudette.
Nel zegt dan dat ze een beetje opziet tegen het aankomende weekend want dan zit ze toch weer even alleen. Claudette antwoordt: ‘Ja? Maar Nel je mag mij altijd bellen hè! Wij hebben wel onze vaste afspraken maar je weet het: binnen een half uurtje ben ik hier.’ Nel knikt bevestigend: ‘Ja, zélfs in de stromende regen.’ Ze vertelt dat Claudette een keer door weer en wind naar haar toekwam: ‘Ik schaamde me dood, verdorie. Achteraf dacht ik, ik had haar wel even thuis kunnen brengen.’
Claudette: ‘Echt niet erg, ik wandel normaal ook door weer en wind.’
Ze vertelt dat ze over een paar weken naar Suriname gaat. Claudette laat nog even aan Nel zien hoe zij ook alweer foto’s kan bekijken op haar smartphone. Zo kan ze haar af en toe een zonnige foto opsturen om de dag op te vrolijken. En na terugkomst volgt er zeker weer een nieuwe afspraak!
Bezige bij
Nel vertelt dat zij in anderhalf jaar tijd zowel haar dochter als haar man is verloren. Dit was voor haar natuurlijk een erg verdrietige periode. Na een tijdje heeft zij zich aangemeld voor een maatje, want zij miste stiekem toch wel een uitlaatklep en iemand om een goed gesprek mee te voeren. Vroeger heeft zij altijd vrijwilligerswerk gedaan; ze knutselde met kinderen, gaf dansles en zat onder andere in een drumband. En dan is nog lang niet alles genoemd. Nel is dus altijd een bezige bij geweest: ‘Het laatste wat ik heb gedaan is 5 jaar lang countrydansles geven, dat was samen met mijn dochter. Ik ben schijnbaar een beetje te veel in beweging geweest, want nu gaat het allemaal niet meer zo makkelijk, haha.’
Precies op tijd
Stipt om 11 uur belt Claudette aan en schuift zij aan bij het gesprek. Nel: ‘Ik zei het hè! Kijk eens naar de klok. Altijd op tijd.’ Met een kopje koffie erbij, kletsen we verder. Claudette vertelt: ‘Ik heb heel lang als onderzoeker gewerkt (‘ze noemen ons ook wel eens nerds’ zegt zij lachend over haar beroep). Nu ben ik met pensioen en wil ik als vrijwilliger graag mensen in beweging brengen. Ik houd van wandelen.’ Bovendien vertelt ze dat zij haar broer toen hij psychisch achteruitging, vooral heeft willen stimuleren om te blijven wandelen. Omdat hij dat nog wél goed kon. Dat is bij haar blijven hangen.
Meteen raak
Claudette vertelt over haar contact met Nel: ‘Wij hebben goeie gesprekken, de klik was er meteen. Ik heb Nel alleen nog niet aan het wandelen gekregen, maar binnenkort gaan we mosselen eten dus dan moet het goedkomen!’ Claudette vertelt dat haar eerste ontmoeting met Nel meteen raak was. Het was op geen enkel moment ongemakkelijk. Nel vult aan: ‘We hoefden helemaal niet te wennen aan elkaar. Ik vroeg aan haar hoeveel tijd heb je eigenlijk? We zaten namelijk al direct twee en een half uur te kletsen en er is geen stilte gevallen! Ze vertelt ook over Suriname, daar weet ik heel weinig over dus dat vind ik heel erg interessant. Als je op je tenen moet lopen om een leuk gesprek met iemand te kunnen voeren, dan werkt het niet. En ik had ontzettend behoefte aan een luisterend oor door wat ik heb meegemaakt. Dat is Claudette ook voor mij.’ De gesprekken verlopen zo heel natuurlijk. Claudette: ‘De gesprekken gaan altijd vanzelf over van het ene naar het andere onderwerp.’ In het begin sprak Claudette Nel vaak netjes aan met mevrouw. Dat vond Nel helemaal niks: ‘Voor jou ben ik gewoon Nel, klaar.’
Sterke mening
De dames delen vaak dezelfde mening, ook als het gaat om de politiek. Claudette vertelt lachend: ‘Over sommige politici hebben wij hetzelfde standpunt of eigenlijk hetzelfde commentaar zou je wel kunnen zeggen.’ Ze houden het nieuws allebei wel bij dus ze kunnen zich samen soms verwonderen over wat voor beslissingen er nu toch weer worden gemaakt binnen het politieke spectrum. De toeslagen-affaire, de coronacrisis, de oorlog in Oekraïne; het komt allemaal aan bod. ‘Maar voor Rutte hebben we over het algemeen allebei wel waardering’ zegt Claudette. ‘Ga maar eens in zijn schoenen staan. Zo ook met Hugo de Jonge.’ Nel: ‘Ik neem er mijn petje voor af. Zij moeten overal vanaf weten!’ Nel vertelt dat deze gezamenlijke interesse en dan vooral ook het samen erover kunnen spuien, zorgt voor veel verbinding met Claudette.
Mosselen eten
Met mooi weer gaat Claudette Nel weer eens enthousiasmeren om samen het haar een ommetje te maken. ‘Ik kan mij makkelijk aanpassen aan jouw tempo.’ Nel vindt dat wat moeilijker, ze kan niet al te lang lopen maar wil het wel proberen: ‘Mijn benen gaan na een tijdje verzuren en dan kan het ineens best wel moeilijk worden de ene voet voor de andere te zetten.’ Claudette vertelt dat het haar ook wel leuk leek om met Nel in december naar de Intratuin te gaan voor kerstspullen. Helaas gooide de lockdown roet in het eten.
Vooralsnog staat in ieder geval de mossel-date op de planning: ‘Nel liet een keer vallen dat ze heel erg graag mosselen eet en ik houd er ook erg van. Mijn man eet ze helemaal niet graag, dus het komt precies goed uit dat wij ook hier elkaar in hebben gevonden.’ En Nel kan dan eventueel ook meteen wat meters maken, ook al gaat het dan misschien maar om een klein stukje lopen vanaf het metrostation.
Gedeelde ervaringen
Nel zegt gekscherend dat ze veel haalt uit de bezoekjes van Claudette. Het is gewoonweg fijn tijdverdrijf, zo samen. Daarmee bedoelt ze overigens niet dat het maar weinig voorstelt, integendeel. Claudette geeft aan dat ze tijdens haar werk altijd al het idee had vrijwilligerswerk te gaan doen: ‘Ik vind het leuk om iemand een paar leuke uurtjes te bezorgen, juist nu dat ik er de tijd voor heb.’ Nel: ‘Ik kijk er altijd naar uit als ik weet dat ze weer komt. Als ze is geweest, ben je meteen weer een beetje opgepept.’ – ‘We halen er allebei veel plezier uit’ zegt Claudette. Ook hadden de dames beiden familieleden die ziek werden en die ze allebei op hun manier hebben proberen te helpen. Door dit met elkaar te delen, bieden ze steun aan elkaar. En dat versterkt ook de connectie, vertelt Claudette.
Nel zegt dan dat ze een beetje opziet tegen het aankomende weekend want dan zit ze toch weer even alleen. Claudette antwoordt: ‘Ja? Maar Nel je mag mij altijd bellen hè! Wij hebben wel onze vaste afspraken maar je weet het: binnen een half uurtje ben ik hier.’ Nel knikt bevestigend: ‘Ja, zélfs in de stromende regen.’ Ze vertelt dat Claudette een keer door weer en wind naar haar toekwam: ‘Ik schaamde me dood, verdorie. Achteraf dacht ik, ik had haar wel even thuis kunnen brengen.’
Claudette: ‘Echt niet erg, ik wandel normaal ook door weer en wind.’
Ze vertelt dat ze over een paar weken naar Suriname gaat. Claudette laat nog even aan Nel zien hoe zij ook alweer foto’s kan bekijken op haar smartphone. Zo kan ze haar af en toe een zonnige foto opsturen om de dag op te vrolijken. En na terugkomst volgt er zeker weer een nieuwe afspraak!