Arie (60) doet al 2,5 jaar vrijwilligerswerk bij UVV. Hij is toen in min of meer dezelfde periode gestart met het boodschappen doen voor een oudere dame en heer die in dezelfde straat wonen in Schiebroek. Dat was makkelijk combineren. Sinds een paar maanden heeft mevrouw helaas moeten verhuizen naar een verzorgingstehuis en helpt Arie alleen nog Josef (83) met de boodschappen. Vaste prik op de vrijdag. ‘Als ik terugkom met de boodschappen zegt Josef: Kan ik weer overleven.’ En Arie verzorgt niet alleen de boodschappen, de heren hebben echt een band opgebouwd. Arie blijft altijd even hangen voor een praatje. Meneer weet van alles te vertellen over wat hij in het verleden heeft meegemaakt als reclame-fotograaf en heeft een erg fantasierijke geest. Arie: ‘De verhalen van Josef over zijn werk zijn soms echt hilarisch.’ Tijdens het gesprek wordt al snel duidelijk dat de twee over de meest uiteenlopende onderwerpen kletsen en dat het vooral altijd erg gezellig is. Josef: ‘Wij hebben dezelfde humor.’
Lachen
Arie vertelt dat hij vroeger altijd al voor zijn schoonouders en diens buren boodschappen deed. Hij vond dit altijd zulk dankbaar werk dat hij dit heeft doorgezet nadat zij waren overleden. Josef is sinds een aantal jaar slecht ter been en kan daarom moeilijk zelf boodschappen doen. Hij wordt elke week door zowel zijn mantelzorger als door Arie geholpen. Arie vertelt: ‘Ik kom rond een uur of acht ’s ochtends om de boodschappen te brengen en daarna blijf ik even en praten we over van alles en nog wat.’ Voordat Arie aan Josef werd gekoppeld had UVV hem wel voorbereid dat hij zou gaan kennismaken met een excentrieke man, maar dat leek Arie juist leuk: ‘Dat zijn juist mensen die mooie verhalen hebben.’ Al snel vonden zij de klik in hun gedeelde gevoel voor humor.
Arie: ‘Vorige week stapte ik de woning binnen en keek ik hier om het hoekje de keuken in – meneer had mij natuurlijk al lang binnen horen komen – en dan zeg ik: Oh nee, hij zit er tóch weer. Of ik zeg als ik terugkom met de boodschappen dat het toch wel erg veel boodschappen waren en we er misschien maar mee moeten stoppen.’ Josef: ‘We beginnen altijd al op het moment dat Arie de deur opendoet.’ Hij vindt het op zijn beurt ook leuk om gasten op het verkeerde been te zetten met bijzondere opmerkingen. Ineens zegt hij: ‘In het middelste keukenkastje zitten 10 kabouters en in het andere 10 dwergen en die hebben altijd mot met elkaar.’ Er is even een moment van stilte, maar dan verschijnt een glimlach op zijn gezicht. ‘Zulk soort dingen verkondigt hij dan gewoon aan het bezoek dat bij hem langskomt hè’, zegt Arie lachend. Meneer maakt er soms een sport van om de meeste gekke uitspraken heel serieus over te brengen, waardoor er een moment van verwarring ontstaat. Hij maakt hierin geen onderscheid tussen bijvoorbeeld het contact met Arie of wat serieuzer contact met hulpinstanties. Want ook dan kan hij mensen in de maling nemen.
Reclame-fotograaf
Josef heeft veel te vertellen over zijn werk als fotograaf in de reclame. Dit heeft hij tot aan zijn pensioen gedaan. In zijn woning staan en hangen verschillende van zijn werken. Hij vertelt geanimeerd over de fotografie voor het digitale tijdperk en welke opdrachten hij heeft uitgevoerd. Een bijzonder verhaal over de foto voor een Kodakreclame komt ter sprake. Het had nogal wat voeten in de aarde om dit project succesvol af te ronden. Hij heeft een mooie anekdote over een visstickreclame waarbij er allerlei trucjes werden toegepast om de vis er zo perfect mogelijk uit te laten zien. Ook heeft hij Tommy Cooper (cabaretier, reeds overleden) ontmoet bij een lollige reclame over een nieuw soort krat. En hij vertelt over die keer dat hij, meer als extra klusje, gevraagd werd om tijdens een opname van een Italiaanse film achter de camera het geluidseffect te maken van een van de acteurs die een vuist in het gezicht krijgt. Josef doet nog even voor hoe hij dit dan precies deed en welk geluid hij hierbij maakte. Arie hoort dit soort verhalen graag.
Als je maar snel genoeg gaat, verdwijn je vanzelf
De heren kunnen over een enkel onderwerp lange tijd met elkaar discussiëren. Josef kijkt graag programma’s over het oude Egypte op National Geographic en Discovery Channel. Arie: ‘We verwonderen ons er dan over hoe ze die piramides hebben kunnen bouwen. Hoe hebben ze nou in godsnaam die stenen voor de piramides naar boven kunnen sjouwen?’ Josef: ‘Sommige dingen zijn bijzonder in hun simpelheid. De oude Egyptenaren maakten een sleuf met water om hun werkplaats om te bekijken of wat zij bouwden wel waterpas was!’ Ook komt Josef zijn beroep in deze gesprekken weer om de hoek kijken, want ze vergeten op tv op de achtergrond nog wel eens wat details. Josef: ‘In dat programma over Egypte verscheen er ineens een hand in beeld op de achtergrond die een acteur uit het beeld wegtrekt. Als je een film niet zo leuk vindt, moet je maar eens op de achtergrond letten, dan valt er van alles op.’ Arie kan hier wel over meepraten want ook hij weet wel een aantal voorbeelden te noemen van zulk soort continuïteitsfoutjes.
Arie en Josef hebben het ook over uiteenlopende, vaak wetenschappelijke onderwerpen. Bijvoorbeeld over het heelal of over het menselijk lichaam. Arie: ‘We bespreken vragen over het menselijk brein; hoe werkt dat nou eigenlijk? Of we gooien een stelling op tafel als: Als je maar snel genoeg gaat, verdwijn je vanzelf.’ Josef leest veel en deelt zijn boeken ook met mij dus wij hebben altijd gespreksvoer.’
Tevreden
Het hoeven overigens niet altijd diepzinnige gesprekken te zijn. ‘We hebben het ook over zijn vaccinaties en over de uitjes van Josef en zijn mantelzorger naar een vriend in de buurt.’ Verder komt Josef niet veel buiten. Arie: ‘Ik heb ook niet de indruk dat jij die behoefte hebt’. Meneer vertelt dat hij het prima naar zijn zin heeft thuis met zijn volle boekenkast. En het is lekker stil in de omgeving. Arie: ‘Ik heb het wel eens met hem erover gehad of hij het niet leuk zou vinden om met iemand te gaan wandelen, maar die behoefte heeft hij helemaal niet.’ Josef: ‘Ik ga aan tafel zitten en ik kan zo een uur voor me uit kijken.’ En natuurlijk is de boodschappenhulp van en het contact met Arie een welkome afwisseling. Dit geldt ook voor Arie: ‘Het is niet alleen leuk voor Josef, maar als vrijwilliger haal ik er ook veel plezier uit. En ik krijg er veel dankbaarheid voor terug. Dat laat hij regelmatig merken.’
Lachen
Arie vertelt dat hij vroeger altijd al voor zijn schoonouders en diens buren boodschappen deed. Hij vond dit altijd zulk dankbaar werk dat hij dit heeft doorgezet nadat zij waren overleden. Josef is sinds een aantal jaar slecht ter been en kan daarom moeilijk zelf boodschappen doen. Hij wordt elke week door zowel zijn mantelzorger als door Arie geholpen. Arie vertelt: ‘Ik kom rond een uur of acht ’s ochtends om de boodschappen te brengen en daarna blijf ik even en praten we over van alles en nog wat.’ Voordat Arie aan Josef werd gekoppeld had UVV hem wel voorbereid dat hij zou gaan kennismaken met een excentrieke man, maar dat leek Arie juist leuk: ‘Dat zijn juist mensen die mooie verhalen hebben.’ Al snel vonden zij de klik in hun gedeelde gevoel voor humor.
Arie: ‘Vorige week stapte ik de woning binnen en keek ik hier om het hoekje de keuken in – meneer had mij natuurlijk al lang binnen horen komen – en dan zeg ik: Oh nee, hij zit er tóch weer. Of ik zeg als ik terugkom met de boodschappen dat het toch wel erg veel boodschappen waren en we er misschien maar mee moeten stoppen.’ Josef: ‘We beginnen altijd al op het moment dat Arie de deur opendoet.’ Hij vindt het op zijn beurt ook leuk om gasten op het verkeerde been te zetten met bijzondere opmerkingen. Ineens zegt hij: ‘In het middelste keukenkastje zitten 10 kabouters en in het andere 10 dwergen en die hebben altijd mot met elkaar.’ Er is even een moment van stilte, maar dan verschijnt een glimlach op zijn gezicht. ‘Zulk soort dingen verkondigt hij dan gewoon aan het bezoek dat bij hem langskomt hè’, zegt Arie lachend. Meneer maakt er soms een sport van om de meeste gekke uitspraken heel serieus over te brengen, waardoor er een moment van verwarring ontstaat. Hij maakt hierin geen onderscheid tussen bijvoorbeeld het contact met Arie of wat serieuzer contact met hulpinstanties. Want ook dan kan hij mensen in de maling nemen.
Reclame-fotograaf
Josef heeft veel te vertellen over zijn werk als fotograaf in de reclame. Dit heeft hij tot aan zijn pensioen gedaan. In zijn woning staan en hangen verschillende van zijn werken. Hij vertelt geanimeerd over de fotografie voor het digitale tijdperk en welke opdrachten hij heeft uitgevoerd. Een bijzonder verhaal over de foto voor een Kodakreclame komt ter sprake. Het had nogal wat voeten in de aarde om dit project succesvol af te ronden. Hij heeft een mooie anekdote over een visstickreclame waarbij er allerlei trucjes werden toegepast om de vis er zo perfect mogelijk uit te laten zien. Ook heeft hij Tommy Cooper (cabaretier, reeds overleden) ontmoet bij een lollige reclame over een nieuw soort krat. En hij vertelt over die keer dat hij, meer als extra klusje, gevraagd werd om tijdens een opname van een Italiaanse film achter de camera het geluidseffect te maken van een van de acteurs die een vuist in het gezicht krijgt. Josef doet nog even voor hoe hij dit dan precies deed en welk geluid hij hierbij maakte. Arie hoort dit soort verhalen graag.
Als je maar snel genoeg gaat, verdwijn je vanzelf
De heren kunnen over een enkel onderwerp lange tijd met elkaar discussiëren. Josef kijkt graag programma’s over het oude Egypte op National Geographic en Discovery Channel. Arie: ‘We verwonderen ons er dan over hoe ze die piramides hebben kunnen bouwen. Hoe hebben ze nou in godsnaam die stenen voor de piramides naar boven kunnen sjouwen?’ Josef: ‘Sommige dingen zijn bijzonder in hun simpelheid. De oude Egyptenaren maakten een sleuf met water om hun werkplaats om te bekijken of wat zij bouwden wel waterpas was!’ Ook komt Josef zijn beroep in deze gesprekken weer om de hoek kijken, want ze vergeten op tv op de achtergrond nog wel eens wat details. Josef: ‘In dat programma over Egypte verscheen er ineens een hand in beeld op de achtergrond die een acteur uit het beeld wegtrekt. Als je een film niet zo leuk vindt, moet je maar eens op de achtergrond letten, dan valt er van alles op.’ Arie kan hier wel over meepraten want ook hij weet wel een aantal voorbeelden te noemen van zulk soort continuïteitsfoutjes.
Arie en Josef hebben het ook over uiteenlopende, vaak wetenschappelijke onderwerpen. Bijvoorbeeld over het heelal of over het menselijk lichaam. Arie: ‘We bespreken vragen over het menselijk brein; hoe werkt dat nou eigenlijk? Of we gooien een stelling op tafel als: Als je maar snel genoeg gaat, verdwijn je vanzelf.’ Josef leest veel en deelt zijn boeken ook met mij dus wij hebben altijd gespreksvoer.’
Tevreden
Het hoeven overigens niet altijd diepzinnige gesprekken te zijn. ‘We hebben het ook over zijn vaccinaties en over de uitjes van Josef en zijn mantelzorger naar een vriend in de buurt.’ Verder komt Josef niet veel buiten. Arie: ‘Ik heb ook niet de indruk dat jij die behoefte hebt’. Meneer vertelt dat hij het prima naar zijn zin heeft thuis met zijn volle boekenkast. En het is lekker stil in de omgeving. Arie: ‘Ik heb het wel eens met hem erover gehad of hij het niet leuk zou vinden om met iemand te gaan wandelen, maar die behoefte heeft hij helemaal niet.’ Josef: ‘Ik ga aan tafel zitten en ik kan zo een uur voor me uit kijken.’ En natuurlijk is de boodschappenhulp van en het contact met Arie een welkome afwisseling. Dit geldt ook voor Arie: ‘Het is niet alleen leuk voor Josef, maar als vrijwilliger haal ik er ook veel plezier uit. En ik krijg er veel dankbaarheid voor terug. Dat laat hij regelmatig merken.’