Op 16 april liep Thi Thai Vo (29) voor het eerst de marathon van Rotterdam. Da’s op zich al een hele prestatie, maar hij plakte daar nog een bijzonder doel aan vast: zo veel mogelijk geld inzamelen om eenzame ouderen een onvergetelijke dag te bezorgen. Hij doneerde alle opgehaalde euro’s - 2.575, om precies te zijn - aan Unie Van Vrijwilligers Rotterdam (UVV) en Rotterdamse Helden. Zo konden we twee ritten met de RotterTram organiseren.
Op woensdag 31 mei vond de eerste rit plaats en op 14 juni volgt de tweede. In totaal stappen zo’n 40 ouderen én 40 jongeren de historische RET-tram in. Zo genieten ouderen met een klein netwerk van een uitje, terwijl de jongeren ervaren hoe leuk het is om iets goeds te doen voor een ander.
Gezellig gebabbel
De RotterTram uit 1969 rijdt anderhalf uur lang kriskras door Rotterdam, terwijl de aanwezigen genieten van aspergesoep, broodjes, tapas en bonbons. Een welkomstdrankje en glas wijn maken de rit extra feestelijk. Ondertussen flitsen de bezienswaardigheden voorbij, maar veel passagiers hebben er amper erg in. Het ene na het andere lekkere hapje verschijnt op tafel, maar er wordt vooral druk gebabbeld. “Ik wil nog een keer”, roept een oudere dame. “Want door al dat kletsen heb ik amper naar buiten gekeken!”
Overal herinneringen
Toch zijn er genoeg mensen die wél regelmatig een blik naar buiten werpen, en daar juist gespreksstof vinden. Een van de jongeren: “Ik krijg een hele tour van mijn tafelgenote. We rijden langs veel plekken waar ze herinneringen aan heeft, dus we kletsen wat af.” Een tafeltje verderop zit een meneer met een RET-speldje op. Hij werkte van 1964 tot 1980 op de tram en weet iedere straat te benoemen. Maar deze rit, met een aandacht luisterend oor tegenover hem en hapjes op tafel, is wel extra bijzonder. “Lekker ritje zo hoor, fantastisch!”
Buiten de comfortzone
De ouderen stonden al in het bestand van UVV, de jongeren kwamen af op een oproep op social media. Sommigen met vrienden, anderen alleen. Een van de meiden die alleen kwam, vertelt dat ze graag iets buiten haar comfortzone wilde doen. “Het is precies wat ik ervan hoopte: iedereen kletst met iedereen.” De jongeren die zich samen aanmeldden, zitten verspreid door de tram. Ze leren verschillende ouderen én jongeren kennen, en dat levert mooie verhalen op voor straks op het terras. Zo kan één jongen vertellen dat hij de meneer tegenover hem, die nooit een uitje heeft, een onvergetelijke dag heeft bezorgd. De schuchterheid waarmee deze meneer binnenstapte, is als sneeuw voor de zon verdwenen: “Ik ga straks die jongen, Thi, bedanken hoor. Het is toch geweldig dat hij dit voor ons gedaan heeft?!”
Helemaal toppie-toppie
Zo zijn er nog veel meer passagiers aan boord die doorgaans weinig de deur uitkomen. Ineens zitten ze in een historische tram en rijden ze langs plekken die ze jaren niet gezien hebben. Met de zon op hun bol, een tafel vol lekkers en vooral: gezelschap en aandacht van iemand die vol in het leven staat. “We zitten helemaal toppie-toppie!”, laat een van de oudere dames spontaan weten. En waar veel mensen - zowel van de oude als de jonge garde - het vooraf best spannend vonden, overheerst al snel de opluchting. Het blijkt o zo simpel om een klik te krijgen met iemand waar je een beetje tijd mee doorbrengt.
Aandacht voor eenzaamheid
Natuurlijk rijdt Rotterdamse ‘opperheld’ Thi zelf ook mee. Over de reden van zijn sponsoractie zegt hij: “Ik heb zoveel geweldige momenten meegemaakt als vrijwilliger, maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat het probleem eenzaamheid veel groter is dan ik me ooit heb kunnen voorstellen, en dat ik dit in mijn eentje onmogelijk kan oplossen. Het is een groot doel van mij om hier meer aandacht aan te geven. Daarom vind ik het heel mooi dat al deze jongeren nu de eerste stap zetten om ook vrijwilligerswerk te doen.”
Ultieme motivatie
Niet alleen Thi’s vrienden en familie sponsorden zijn marathon, en daarmee deze dag. Ook zijn werkgever doneerde een mooi bedrag, en tot zijn grote verrassing zelfs mensen die hij helemaal niet kent. “We hebben dit met z’n allen gedaan. Het is onwijs vet om vandaag al die lachende gezichten te zien. Hier heb ik het voor gedaan. Deze gedachte zorgde ervoor dat ik afgelopen winter tóch ging trainen als het donker en koud was, terwijl ik soms liever op de bank wilde ploffen. Als ik dit nu zie, was het het allemaal waard.”
Groot cadeau
Deborah van UVV is samen met twee collega’s aanwezig bij de rit. Ze steekt niet onder trambankjes hoe blij ze zijn met Thi. “We vinden het een heel groot cadeau dat hij het geld voor óns heeft ingezameld. Samen kwamen we al snel tot de conclusie dat we het niet in ons algemene werk wilden stoppen, maar in iets heel concreets. Eerder ontdekten we al hoe waardevol zo’n uitje voor ouderen is, en dat het voor jongeren een leuke, laagdrempelige kennismaking is met vrijwilligerswerk.”
Telefoonnummers uitwisselen
En dan rolt de tram het Willemsplein weer op. Deborah pakt de microfoon om iedereen te bedanken. “Ik hoop dat jullie een leuke middag hebben gehad.” Als daar nog twijfel over bestond, wordt die meteen overboord gekieperd door een mevrouw achterin, die spontaan roept: “ZEKER!” Ondertussen worden her en der telefoonnummers uitgewisseld en worden de gemaakte Polaroids uitgedeeld.
Twee dikke duimen
Als alle rollators weer herenigd zijn met hun eigenaar, is het één groot zwaaifestijn op het Willemsplein. De dankbare woorden vliegen je om de oren. Alleen de anders zo spraakzame Thi is voor heel even stil. “Ik maakte op het eind nog een rondje, om te horen hoe mensen het vonden. Ik ben sprakeloos van alle reacties, van wat dit voor deze mensen heeft betekend.” De meneer met het RET-speldje stapt tram 125 in. Hij staat stralend te swingen achter zijn rollator. En terwijl de deuren dichtschuiven, steekt hij twee dikke, dankbare duimen omhoog.
Tekst: Britte Kramer foto's: Fleur Beerthuis
Op woensdag 31 mei vond de eerste rit plaats en op 14 juni volgt de tweede. In totaal stappen zo’n 40 ouderen én 40 jongeren de historische RET-tram in. Zo genieten ouderen met een klein netwerk van een uitje, terwijl de jongeren ervaren hoe leuk het is om iets goeds te doen voor een ander.
Gezellig gebabbel
De RotterTram uit 1969 rijdt anderhalf uur lang kriskras door Rotterdam, terwijl de aanwezigen genieten van aspergesoep, broodjes, tapas en bonbons. Een welkomstdrankje en glas wijn maken de rit extra feestelijk. Ondertussen flitsen de bezienswaardigheden voorbij, maar veel passagiers hebben er amper erg in. Het ene na het andere lekkere hapje verschijnt op tafel, maar er wordt vooral druk gebabbeld. “Ik wil nog een keer”, roept een oudere dame. “Want door al dat kletsen heb ik amper naar buiten gekeken!”
Overal herinneringen
Toch zijn er genoeg mensen die wél regelmatig een blik naar buiten werpen, en daar juist gespreksstof vinden. Een van de jongeren: “Ik krijg een hele tour van mijn tafelgenote. We rijden langs veel plekken waar ze herinneringen aan heeft, dus we kletsen wat af.” Een tafeltje verderop zit een meneer met een RET-speldje op. Hij werkte van 1964 tot 1980 op de tram en weet iedere straat te benoemen. Maar deze rit, met een aandacht luisterend oor tegenover hem en hapjes op tafel, is wel extra bijzonder. “Lekker ritje zo hoor, fantastisch!”
Buiten de comfortzone
De ouderen stonden al in het bestand van UVV, de jongeren kwamen af op een oproep op social media. Sommigen met vrienden, anderen alleen. Een van de meiden die alleen kwam, vertelt dat ze graag iets buiten haar comfortzone wilde doen. “Het is precies wat ik ervan hoopte: iedereen kletst met iedereen.” De jongeren die zich samen aanmeldden, zitten verspreid door de tram. Ze leren verschillende ouderen én jongeren kennen, en dat levert mooie verhalen op voor straks op het terras. Zo kan één jongen vertellen dat hij de meneer tegenover hem, die nooit een uitje heeft, een onvergetelijke dag heeft bezorgd. De schuchterheid waarmee deze meneer binnenstapte, is als sneeuw voor de zon verdwenen: “Ik ga straks die jongen, Thi, bedanken hoor. Het is toch geweldig dat hij dit voor ons gedaan heeft?!”
Helemaal toppie-toppie
Zo zijn er nog veel meer passagiers aan boord die doorgaans weinig de deur uitkomen. Ineens zitten ze in een historische tram en rijden ze langs plekken die ze jaren niet gezien hebben. Met de zon op hun bol, een tafel vol lekkers en vooral: gezelschap en aandacht van iemand die vol in het leven staat. “We zitten helemaal toppie-toppie!”, laat een van de oudere dames spontaan weten. En waar veel mensen - zowel van de oude als de jonge garde - het vooraf best spannend vonden, overheerst al snel de opluchting. Het blijkt o zo simpel om een klik te krijgen met iemand waar je een beetje tijd mee doorbrengt.
Aandacht voor eenzaamheid
Natuurlijk rijdt Rotterdamse ‘opperheld’ Thi zelf ook mee. Over de reden van zijn sponsoractie zegt hij: “Ik heb zoveel geweldige momenten meegemaakt als vrijwilliger, maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat het probleem eenzaamheid veel groter is dan ik me ooit heb kunnen voorstellen, en dat ik dit in mijn eentje onmogelijk kan oplossen. Het is een groot doel van mij om hier meer aandacht aan te geven. Daarom vind ik het heel mooi dat al deze jongeren nu de eerste stap zetten om ook vrijwilligerswerk te doen.”
Ultieme motivatie
Niet alleen Thi’s vrienden en familie sponsorden zijn marathon, en daarmee deze dag. Ook zijn werkgever doneerde een mooi bedrag, en tot zijn grote verrassing zelfs mensen die hij helemaal niet kent. “We hebben dit met z’n allen gedaan. Het is onwijs vet om vandaag al die lachende gezichten te zien. Hier heb ik het voor gedaan. Deze gedachte zorgde ervoor dat ik afgelopen winter tóch ging trainen als het donker en koud was, terwijl ik soms liever op de bank wilde ploffen. Als ik dit nu zie, was het het allemaal waard.”
Groot cadeau
Deborah van UVV is samen met twee collega’s aanwezig bij de rit. Ze steekt niet onder trambankjes hoe blij ze zijn met Thi. “We vinden het een heel groot cadeau dat hij het geld voor óns heeft ingezameld. Samen kwamen we al snel tot de conclusie dat we het niet in ons algemene werk wilden stoppen, maar in iets heel concreets. Eerder ontdekten we al hoe waardevol zo’n uitje voor ouderen is, en dat het voor jongeren een leuke, laagdrempelige kennismaking is met vrijwilligerswerk.”
Telefoonnummers uitwisselen
En dan rolt de tram het Willemsplein weer op. Deborah pakt de microfoon om iedereen te bedanken. “Ik hoop dat jullie een leuke middag hebben gehad.” Als daar nog twijfel over bestond, wordt die meteen overboord gekieperd door een mevrouw achterin, die spontaan roept: “ZEKER!” Ondertussen worden her en der telefoonnummers uitgewisseld en worden de gemaakte Polaroids uitgedeeld.
Twee dikke duimen
Als alle rollators weer herenigd zijn met hun eigenaar, is het één groot zwaaifestijn op het Willemsplein. De dankbare woorden vliegen je om de oren. Alleen de anders zo spraakzame Thi is voor heel even stil. “Ik maakte op het eind nog een rondje, om te horen hoe mensen het vonden. Ik ben sprakeloos van alle reacties, van wat dit voor deze mensen heeft betekend.” De meneer met het RET-speldje stapt tram 125 in. Hij staat stralend te swingen achter zijn rollator. En terwijl de deuren dichtschuiven, steekt hij twee dikke, dankbare duimen omhoog.
Tekst: Britte Kramer foto's: Fleur Beerthuis