We treffen ons Maatjeskoppel in het lichte, ruime appartement van Joke (80) in Ommoord. Zij en vrijwilligster Yvonne (70) zijn net terug van hun wekelijkse haakuitje. De zelf gehaakte gele sprei op de bank voegt een vrolijke noot toe aan de smaakvolle modern-klassieke inrichting van Joke's keurige woonkamer.
Wennen in een nieuwe stad
''Kom dan hierheen want dat is leuker voor ons én voor jullie zeiden onze kinderen toen mijn man en ik naar een gelijkvloers appartement wilden verhuizen. We hadden in Roosendaal een huis met een tuin, wat heel veel werk was. Toen mijn man ziek werd kon hij dat niet meer bijhouden. Zo zijn we acht jaar geleden in Rotterdam terechtgekomen.” Vertelt Joke.
"Toen ik hier zo pas woonde en mijn man steeds zieker werd, had ik soms wel het gevoel: 'wat heb ik gedaan, waar ben ik aan begonnen?' Want ja, je laat natuurlijk heel veel kennissen en vrienden achter; naast mijn kinderen kenden we verder niemand hier in Rotterdam. Ik heb een spierziekte en had daarom een scootmobiel nodig; zo kwam ik bij een mevrouw van WMO terecht. Zij stelde me vragen over mijn situatie en toen begon ik te huilen... Ik kreeg het advies om me aan te melden bij Unie Van Vrijwilligers. Na het intakegesprek met de consulent werd ik binnen de kortste keren gebeld door Yvonne en volgens mij kwam je de andere dag al gelijk hier langs!"
Vrijwilliger Yvonne: "Ja, ik denk dat het inmiddels al meer dan vijf jaar geleden is. Joke zei van: 'Ik zoek iets om te knutselen of iets creatiefs te doen.' Dus ik ben gaan zoeken en uiteindelijk zijn we bij... hoe heet dat nou?" 'De Oriënt', vult Joke aan. Yvonne: 'O ja, toen zijn we dus bij Huis van de Wijk Oriënt terechtgekomen. Vanuit Oud Verlaat vis ik Joke altijd op als we naar haken gaan. Ik ben hier in vijf minuten met de auto, alleen als het heel mooi weer is ga ik met de fiets en zij met de scootmobiel.”
Bitterzoete start
Hoewel je het niet zou verwachten stond Yvonne aanvankelijk helemaal niet te springen om vrijwilliger te worden. Ze werkte bij zorginstelling Laurens toen ze, samen met dertig andere collega's, werd ontslagen tijdens een grote ontslagronde. 'Toen moest ik elke keer naar het UWV en verplicht solliciteren. Inmiddels was ik 63 en het lukte mij niet meer aan een baan te komen.’
''Toen zei die mevrouw van het UWV: 'Informeer eens bij Unie Van Vrijwilligers om vrijwilligerswerk te gaan doen.' Ik zag het in eerste instantie hélemaal niet zitten. Maar ja, goed, ik dacht daarna toch: 'Ik ga het gewoon proberen, ik zie het wel.'' Het omarmen van die positieve instelling blijkt een schot in de roos. Na bijna zeven jaar trouwe inzet piekert Yvonne er niet over om te stoppen als BezoekMaatje - ook al hoeft het al lang niet meer van het UWV.
Yvonne werd bij UVV eerst gekoppeld aan een oudere dame van in de negentig. 'Dat was eigenlijk best wel gezellig. Die vond het leuk als ik een paar uurtjes met haar kwam praten en thee of koffie zette. Of ik nam wel eens een boodschapje voor d'r mee. Nadat zij overleed heb ik een tijdje pauze genomen. Uiteindelijk belden ze me weer met een nieuw koppelvoorstel en kwam Joke in beeld.'
Meer dan alleen HaakMaatjes
Opgetogen vertellen Joke en Yvonne over de vele haakcreaties die hun jarenlange deelname aan de haakclub heeft opgeleverd. Zo zijn er al heel wat kleinkinderen en andere dierbaren blij gemaakt met gehaakte kikkers, muizen, sjaals, baby- en blokjesdekens. Maar er is één item, vertelt Yvonne, dat bij beide dames favoriet is: ''Wij zijn de vesten-dames. Dan vragen ze: 'O, wat ben je aan het maken?' en dan is het antwoord steevast: 'een vest'. ''Om er met een brede grijns aan toe te voegen: 'Worden ze weleens gek van, geloof ik.”
Maar ook zonder wol en haaknaalden weten de twee zich prima te vermaken. Neem hun vaste bezoek aan de jaarlijkse KreaDoe-beurs in Utrecht, een middagje naar botanische tuin Trompenburg en zo nu en dan een gezellige lunch. Joke: ''Een paar weken terug kreeg ik een appje van Yvonne: 'Het is een beetje te warm om vandaag binnen te gaan zitten. Kom je anders bij mij haken?'.'' Die uitnodiging resulteerde in een heerlijke middag in de tuin van Yvonne aan de Rotte - mét aansluitende barbecue.
Wennen in een nieuwe stad
''Kom dan hierheen want dat is leuker voor ons én voor jullie zeiden onze kinderen toen mijn man en ik naar een gelijkvloers appartement wilden verhuizen. We hadden in Roosendaal een huis met een tuin, wat heel veel werk was. Toen mijn man ziek werd kon hij dat niet meer bijhouden. Zo zijn we acht jaar geleden in Rotterdam terechtgekomen.” Vertelt Joke.
"Toen ik hier zo pas woonde en mijn man steeds zieker werd, had ik soms wel het gevoel: 'wat heb ik gedaan, waar ben ik aan begonnen?' Want ja, je laat natuurlijk heel veel kennissen en vrienden achter; naast mijn kinderen kenden we verder niemand hier in Rotterdam. Ik heb een spierziekte en had daarom een scootmobiel nodig; zo kwam ik bij een mevrouw van WMO terecht. Zij stelde me vragen over mijn situatie en toen begon ik te huilen... Ik kreeg het advies om me aan te melden bij Unie Van Vrijwilligers. Na het intakegesprek met de consulent werd ik binnen de kortste keren gebeld door Yvonne en volgens mij kwam je de andere dag al gelijk hier langs!"
Vrijwilliger Yvonne: "Ja, ik denk dat het inmiddels al meer dan vijf jaar geleden is. Joke zei van: 'Ik zoek iets om te knutselen of iets creatiefs te doen.' Dus ik ben gaan zoeken en uiteindelijk zijn we bij... hoe heet dat nou?" 'De Oriënt', vult Joke aan. Yvonne: 'O ja, toen zijn we dus bij Huis van de Wijk Oriënt terechtgekomen. Vanuit Oud Verlaat vis ik Joke altijd op als we naar haken gaan. Ik ben hier in vijf minuten met de auto, alleen als het heel mooi weer is ga ik met de fiets en zij met de scootmobiel.”
Bitterzoete start
Hoewel je het niet zou verwachten stond Yvonne aanvankelijk helemaal niet te springen om vrijwilliger te worden. Ze werkte bij zorginstelling Laurens toen ze, samen met dertig andere collega's, werd ontslagen tijdens een grote ontslagronde. 'Toen moest ik elke keer naar het UWV en verplicht solliciteren. Inmiddels was ik 63 en het lukte mij niet meer aan een baan te komen.’
''Toen zei die mevrouw van het UWV: 'Informeer eens bij Unie Van Vrijwilligers om vrijwilligerswerk te gaan doen.' Ik zag het in eerste instantie hélemaal niet zitten. Maar ja, goed, ik dacht daarna toch: 'Ik ga het gewoon proberen, ik zie het wel.'' Het omarmen van die positieve instelling blijkt een schot in de roos. Na bijna zeven jaar trouwe inzet piekert Yvonne er niet over om te stoppen als BezoekMaatje - ook al hoeft het al lang niet meer van het UWV.
Yvonne werd bij UVV eerst gekoppeld aan een oudere dame van in de negentig. 'Dat was eigenlijk best wel gezellig. Die vond het leuk als ik een paar uurtjes met haar kwam praten en thee of koffie zette. Of ik nam wel eens een boodschapje voor d'r mee. Nadat zij overleed heb ik een tijdje pauze genomen. Uiteindelijk belden ze me weer met een nieuw koppelvoorstel en kwam Joke in beeld.'
Meer dan alleen HaakMaatjes
Opgetogen vertellen Joke en Yvonne over de vele haakcreaties die hun jarenlange deelname aan de haakclub heeft opgeleverd. Zo zijn er al heel wat kleinkinderen en andere dierbaren blij gemaakt met gehaakte kikkers, muizen, sjaals, baby- en blokjesdekens. Maar er is één item, vertelt Yvonne, dat bij beide dames favoriet is: ''Wij zijn de vesten-dames. Dan vragen ze: 'O, wat ben je aan het maken?' en dan is het antwoord steevast: 'een vest'. ''Om er met een brede grijns aan toe te voegen: 'Worden ze weleens gek van, geloof ik.”
Maar ook zonder wol en haaknaalden weten de twee zich prima te vermaken. Neem hun vaste bezoek aan de jaarlijkse KreaDoe-beurs in Utrecht, een middagje naar botanische tuin Trompenburg en zo nu en dan een gezellige lunch. Joke: ''Een paar weken terug kreeg ik een appje van Yvonne: 'Het is een beetje te warm om vandaag binnen te gaan zitten. Kom je anders bij mij haken?'.'' Die uitnodiging resulteerde in een heerlijke middag in de tuin van Yvonne aan de Rotte - mét aansluitende barbecue.