Drie jaar geleden kreeg Nick (54) een beroerte. Het tastte onder meer zijn zicht aan. Omdat hij toch graag wil wandelen – zonder met z’n rollator tegen auto’s aan te botsen – meldde hij zich aan voor een bezoekmaatje bij Unie Van Vrijwilligers Rotterdam (UVV). Zo kwam Thi (27) op zijn pad. Inmiddels zijn ze goede vrienden.
Nick: “Door mijn beroerte zie en hoor ik minder, en bibber ik met rechts. Maar het belangrijkste is dat ik geen verlammingen heb. En: ik leef nog.” Dat had ook anders kunnen lopen, want Nick was alleen thuis, toen het ‘s nachts gebeurde. “In eerste instantie dacht de huisarts dat het spanningshoofdpijn was, maar toen ik hem twee weken later weer zag, zei hij: ‘Jij gaat meteen naar het ziekenhuis.’ De neuroloog liet een hersenfoto maken en zei doodleuk: ‘Kijk. Dat rondje, dat is de beroerte die je hebt gehad.’ Dan zit je daar. Ik was 51 en dacht bij mezelf: beroerte? Vanaf dat moment mocht ik geen auto meer rijden en werden onder meer een fysiotherapeut en maatschappelijk werker voor me geregeld.”
Haring en een kibbeling
“Het is lastig hoor, want je wil eigenlijk alles zelf blijven doen. Toch heb ik via Unie Van Vrijwilligers Rotterdam ook de hulp van Thi ingeroepen, om te gaan wandelen. Als mijn conditie beter wordt, kan ik namelijk weer naar Visio. Daar oefen ik om meer te scannen met mijn rechteroog. Op links zie ik namelijk niks; niet zo prettig als je gaat lopen. Ik loop met een rollator, en moet dus zorgen dat ik niet constant tegen auto’s aanbots, want dan wordt het wel een heel dure kwestie. Daarom is het fijn als Thi zegt waar ik op moet letten.” Thi: “Hier verderop zit een viszaak. We hebben als doel gesteld dat we zo vaak gaan wandelen tot we aan de viskraam kunnen komen, en dan trakteer ik hem op een haring en kibbeling.”
Laten vallen als een baksteen
Nick: “Na mijn behandeling bij Visio kan ik, als het goed is, wat makkelijker alleen lopen. Nou denkt Thi ‘straks zie ik ‘m niet meer’, maar dan moet ik hem teleurstellen: ik hoop nog jaren goede vrienden met hem te blijven. Ik heb met genoeg mensen contact hoor, maar merk ook dat als je een beroerte hebt gehad, veel mensen je laten vallen als een baksteen.” Thi: “Dat vond ik heel erg om te horen. Als je het zelf goed hebt, dan wil je dat toch ook voor een ander? Als ik ooit kinderen krijg, zou ik ze ook zeker meenemen naar Nick. Al was het alleen al om ze dat mee te geven.”
Privékapper
Nick: “Al met al hebben we nog niet heel vaak gewandeld, maar dat vind ik niet zo erg. We doen wel andere dingen samen. Voordat Thi op vakantie ging vroeg ik: ‘Weet jij iemand die mijn haren kan knippen?’ Ik heb suiker, een hoge bloeddruk, die beroerte natuurlijk en nog een paar dingen. Omdat ik toen nog niet volledig gevaccineerd was, durfde ik niet constant naar een kapper toe. Zegt meneer doodleuk: ‘Nou, ik knip tegenwoordig zelf!’ Thi: “Tijdens de lockdown ben ik eerst mijn eigen haar gaan knippen, vervolgens ook mijn vader en broer en nu knip ik heel mijn vriendenkring en daarbuiten. Iedereen heeft om de week een knipbeurt nodig, dus het is een goede manier om bij elkaar te komen. Ik ben een echt mensenmens en ik vind het leuk om iedereen knap te maken. Hè Nick?”
Bellen en vakantiefoto’s
Nick: “Nou, ik dacht: oké, dat wordt een bloempot. Toen ik merkte dat hij kon knippen, vroeg ik meteen wat hij nog meer kan. Dat viel tegen, haha. Maar een heel groot pluspunt van deze jongen: hij belt me, elke week. Dan hebben we gewoon even een gezellig gesprek. In het begin ben je toch een beetje afwachtend: heb je een klik of niet? Maar bij hem was dat meteen het geval. Laatst was hij op vakantie, appt hij ineens foto’s! Dat vind ik toch leuk.”
Ajaxgrappen
“En nog een groot pluspunt: hij is ook voor Feyenoord, dus dat onderwerp komt altijd te sprake.” Dat blijkt. Thi vertelt dat hij laatst in Amsterdam was, en dat ze daar posters uitdeelden met het nieuwe Ajaxlogo. “Ik ben er met zó’n boog omheen gelopen.” Waarop Nick vertelt dat hij ooit bij een bedrijf werkte met brandblussers van het merk Ajax, “Over die naam hadden we houten platen geplaatst. Kwam dat bedrijf controleren: ‘Ja maar dat mag niet!’ ‘Tja, als jullie nou een andere naam hadden… Maar wij zijn voor Feyenoord.’” Thi, met een knipoog: “Ken je ook Ajax-allesreiniger? Heb je dat in je kastje staan, of niet?”
Wijze raad
Nick vervolgt: “Maar we hebben het ook gewoon de dagelijkse dingen, en soms geef ik hem een beetje advies. Want: hij is de helft van mijn leeftijd en ik heb best wel het nodige meegemaakt. Laatst zei hij dat hij, naast het vrijwilligerswerk voor mij en zijn oma, ook nog wel iets voor iemand anders zou willen betekenen. Ik zeg: ‘Waarom?!’ Kijk, al neemt-ie er nog vijf mensen bij, voor mij maakt dat niet uit. Maar op een gegeven moment moet je ook de rust kunnen krijgen om te zeggen: even niet meer.”
Bijzondere oma
Thi: “Ja, daar heb je zeker gelijk in. Het is voor mij heel lastig om nee te zeggen. Dat ik graag andere mensen help, heeft voornamelijk te maken met mijn oma. Toen mijn ouders uit Vietnam vluchtten, heeft zij hen hier wegwijs gemaakt en geholpen te integreren. Sindsdien is ze er altijd voor ons geweest. Ze vierde Sinterklaas met ons, vergat nooit een verjaardag en we kregen altijd centjes voor ons rapport. Ik zie haar als mijn echte oma. Op een dag verloor ze haar man en dacht ik: nu is het mijn tijd om iets terug te doen. Ik haal haar om de twee weken op en bel regelmatig. Daar kijkt ze altijd naar uit. Als ze voorzichtig de telefoon opneemt en ik zeg ‘Ja, met Thi’, slaat haar toon meteen om. Ze eindigt standaard met ‘Ik vind het heel leuk dat je gebeld hebt’. Ze zegt ook wel eens: ‘Als jullie er niet waren, was ik allang dood’. Ik haal heel veel energie en plezier uit die momenten met haar, en kijk wat een mooie band eruit is gekomen! Daarom heb ik me ook aangemeld bij UVV.”
Veel lachen
Thi: “Na 3,5 maand zie ik Nick al echt als vriend; een van m’n oudere vrienden. Hij maakt bepaalde dingen mee, en dat neem je in alles mee. Een stukje ervaring. De gesprekken lopen altijd vanzelf, het is niet alsof ik daarin de leiding moet nemen. Het voelt gewoon als een normale vriendschap.” Nick: “Tot op heden heb ik nog geen moment meegemaakt dat we naar iets zochten om over te kunnen praten. We lachen ook veel met elkaar. Laat ik het zo zeggen: ik hoop dat we nog lang plezier kunnen hebben.”
De missie van Thi
Thi: “Ik hoor altijd: ‘O, je doet vrijwilligerswerk? Dat lijkt me ook leuk!’ Dat is heel mooi, maar ik doe het nu bijna een half jaar en zie niemand die stap zetten. Ik denk dat jongeren niet beseffen hoe groot het probleem is; dat veel ouderen en mensen met een beperking eenzaam zijn. Waar ik heilig in geloof: als je het zelf goed hebt, deel dat dan met anderen. Ik vind het leven ontzettend mooi, leef met de dag en neem anderen daar graag in mee. Als de klik er is, maakt het niet uit of dat een bekende is of een onbekende. Ik hoop dat anderen door dit verhaal ook de stap zetten en vrijwilligerswerk gaan doen.”
Interview en foto's: indebuurt.nl/rotterdam
Nick: “Door mijn beroerte zie en hoor ik minder, en bibber ik met rechts. Maar het belangrijkste is dat ik geen verlammingen heb. En: ik leef nog.” Dat had ook anders kunnen lopen, want Nick was alleen thuis, toen het ‘s nachts gebeurde. “In eerste instantie dacht de huisarts dat het spanningshoofdpijn was, maar toen ik hem twee weken later weer zag, zei hij: ‘Jij gaat meteen naar het ziekenhuis.’ De neuroloog liet een hersenfoto maken en zei doodleuk: ‘Kijk. Dat rondje, dat is de beroerte die je hebt gehad.’ Dan zit je daar. Ik was 51 en dacht bij mezelf: beroerte? Vanaf dat moment mocht ik geen auto meer rijden en werden onder meer een fysiotherapeut en maatschappelijk werker voor me geregeld.”
Haring en een kibbeling
“Het is lastig hoor, want je wil eigenlijk alles zelf blijven doen. Toch heb ik via Unie Van Vrijwilligers Rotterdam ook de hulp van Thi ingeroepen, om te gaan wandelen. Als mijn conditie beter wordt, kan ik namelijk weer naar Visio. Daar oefen ik om meer te scannen met mijn rechteroog. Op links zie ik namelijk niks; niet zo prettig als je gaat lopen. Ik loop met een rollator, en moet dus zorgen dat ik niet constant tegen auto’s aanbots, want dan wordt het wel een heel dure kwestie. Daarom is het fijn als Thi zegt waar ik op moet letten.” Thi: “Hier verderop zit een viszaak. We hebben als doel gesteld dat we zo vaak gaan wandelen tot we aan de viskraam kunnen komen, en dan trakteer ik hem op een haring en kibbeling.”
Laten vallen als een baksteen
Nick: “Na mijn behandeling bij Visio kan ik, als het goed is, wat makkelijker alleen lopen. Nou denkt Thi ‘straks zie ik ‘m niet meer’, maar dan moet ik hem teleurstellen: ik hoop nog jaren goede vrienden met hem te blijven. Ik heb met genoeg mensen contact hoor, maar merk ook dat als je een beroerte hebt gehad, veel mensen je laten vallen als een baksteen.” Thi: “Dat vond ik heel erg om te horen. Als je het zelf goed hebt, dan wil je dat toch ook voor een ander? Als ik ooit kinderen krijg, zou ik ze ook zeker meenemen naar Nick. Al was het alleen al om ze dat mee te geven.”
Privékapper
Nick: “Al met al hebben we nog niet heel vaak gewandeld, maar dat vind ik niet zo erg. We doen wel andere dingen samen. Voordat Thi op vakantie ging vroeg ik: ‘Weet jij iemand die mijn haren kan knippen?’ Ik heb suiker, een hoge bloeddruk, die beroerte natuurlijk en nog een paar dingen. Omdat ik toen nog niet volledig gevaccineerd was, durfde ik niet constant naar een kapper toe. Zegt meneer doodleuk: ‘Nou, ik knip tegenwoordig zelf!’ Thi: “Tijdens de lockdown ben ik eerst mijn eigen haar gaan knippen, vervolgens ook mijn vader en broer en nu knip ik heel mijn vriendenkring en daarbuiten. Iedereen heeft om de week een knipbeurt nodig, dus het is een goede manier om bij elkaar te komen. Ik ben een echt mensenmens en ik vind het leuk om iedereen knap te maken. Hè Nick?”
Bellen en vakantiefoto’s
Nick: “Nou, ik dacht: oké, dat wordt een bloempot. Toen ik merkte dat hij kon knippen, vroeg ik meteen wat hij nog meer kan. Dat viel tegen, haha. Maar een heel groot pluspunt van deze jongen: hij belt me, elke week. Dan hebben we gewoon even een gezellig gesprek. In het begin ben je toch een beetje afwachtend: heb je een klik of niet? Maar bij hem was dat meteen het geval. Laatst was hij op vakantie, appt hij ineens foto’s! Dat vind ik toch leuk.”
Ajaxgrappen
“En nog een groot pluspunt: hij is ook voor Feyenoord, dus dat onderwerp komt altijd te sprake.” Dat blijkt. Thi vertelt dat hij laatst in Amsterdam was, en dat ze daar posters uitdeelden met het nieuwe Ajaxlogo. “Ik ben er met zó’n boog omheen gelopen.” Waarop Nick vertelt dat hij ooit bij een bedrijf werkte met brandblussers van het merk Ajax, “Over die naam hadden we houten platen geplaatst. Kwam dat bedrijf controleren: ‘Ja maar dat mag niet!’ ‘Tja, als jullie nou een andere naam hadden… Maar wij zijn voor Feyenoord.’” Thi, met een knipoog: “Ken je ook Ajax-allesreiniger? Heb je dat in je kastje staan, of niet?”
Wijze raad
Nick vervolgt: “Maar we hebben het ook gewoon de dagelijkse dingen, en soms geef ik hem een beetje advies. Want: hij is de helft van mijn leeftijd en ik heb best wel het nodige meegemaakt. Laatst zei hij dat hij, naast het vrijwilligerswerk voor mij en zijn oma, ook nog wel iets voor iemand anders zou willen betekenen. Ik zeg: ‘Waarom?!’ Kijk, al neemt-ie er nog vijf mensen bij, voor mij maakt dat niet uit. Maar op een gegeven moment moet je ook de rust kunnen krijgen om te zeggen: even niet meer.”
Bijzondere oma
Thi: “Ja, daar heb je zeker gelijk in. Het is voor mij heel lastig om nee te zeggen. Dat ik graag andere mensen help, heeft voornamelijk te maken met mijn oma. Toen mijn ouders uit Vietnam vluchtten, heeft zij hen hier wegwijs gemaakt en geholpen te integreren. Sindsdien is ze er altijd voor ons geweest. Ze vierde Sinterklaas met ons, vergat nooit een verjaardag en we kregen altijd centjes voor ons rapport. Ik zie haar als mijn echte oma. Op een dag verloor ze haar man en dacht ik: nu is het mijn tijd om iets terug te doen. Ik haal haar om de twee weken op en bel regelmatig. Daar kijkt ze altijd naar uit. Als ze voorzichtig de telefoon opneemt en ik zeg ‘Ja, met Thi’, slaat haar toon meteen om. Ze eindigt standaard met ‘Ik vind het heel leuk dat je gebeld hebt’. Ze zegt ook wel eens: ‘Als jullie er niet waren, was ik allang dood’. Ik haal heel veel energie en plezier uit die momenten met haar, en kijk wat een mooie band eruit is gekomen! Daarom heb ik me ook aangemeld bij UVV.”
Veel lachen
Thi: “Na 3,5 maand zie ik Nick al echt als vriend; een van m’n oudere vrienden. Hij maakt bepaalde dingen mee, en dat neem je in alles mee. Een stukje ervaring. De gesprekken lopen altijd vanzelf, het is niet alsof ik daarin de leiding moet nemen. Het voelt gewoon als een normale vriendschap.” Nick: “Tot op heden heb ik nog geen moment meegemaakt dat we naar iets zochten om over te kunnen praten. We lachen ook veel met elkaar. Laat ik het zo zeggen: ik hoop dat we nog lang plezier kunnen hebben.”
De missie van Thi
Thi: “Ik hoor altijd: ‘O, je doet vrijwilligerswerk? Dat lijkt me ook leuk!’ Dat is heel mooi, maar ik doe het nu bijna een half jaar en zie niemand die stap zetten. Ik denk dat jongeren niet beseffen hoe groot het probleem is; dat veel ouderen en mensen met een beperking eenzaam zijn. Waar ik heilig in geloof: als je het zelf goed hebt, deel dat dan met anderen. Ik vind het leven ontzettend mooi, leef met de dag en neem anderen daar graag in mee. Als de klik er is, maakt het niet uit of dat een bekende is of een onbekende. Ik hoop dat anderen door dit verhaal ook de stap zetten en vrijwilligerswerk gaan doen.”
Interview en foto's: indebuurt.nl/rotterdam