Krzysztof is universitair docent Wiskunde aan de Erasmus Universiteit, én bezoekmaatje van mevrouw Huisman, via Unie Van Vrijwilligers Rotterdam (UVV). 'Ik hoor vaak dat mensen zeggen ‘voor zoiets zou ik geen tijd vinden, want ik heb een voltijd baan’. Dan zeg ik: ‘Ja, ik heb ook een voltijd baan’. Als je tijd wil vinden, vind je dat.'
Via een vriendin van hem, die al bezoekmaatje was, kwam Krzysztof bij UVV terecht. 'Ik kwam daar om te kijken wat ik kon doen. Ik wilde gewoon iets doen om de wereld een beetje beter te maken. Voor iedereen kunnen ze wel iets vinden, bij UVV. Op basis van mijn beschikbaarheid en andere dingen stelden ze voor om bezoekmaatje te worden. In juli 2018 had ik een eerste kennismaking met mevrouw Huisman, en na mijn vakantie ben ik in september echt begonnen. Dit is een goede manier om iets te verbeteren: niet alleen nieuws lezen en zeuren over hoe slecht de wereld is!' Voor mevrouw Huisman is Krzysztof niet het eerste bezoekmaatje. En, vertelt ze enthousiast: 'Ze houden altijd wel contact met mij. Eentje heeft me laatst weer een keer gebeld en is toen weer eens op visite geweest.'
Twee uurtjes per week
De twee zien elkaar ongeveer twee uurtjes per week. Meestal op donderdag. Mevrouw Huisman: 'Als het mooi weer is ga ik graag even naar buiten. Een boodschapje doen, of naar het Vroesenpark.' Alleen lukt dat haar niet, maar met Krzysztof wel. Ze straalt als ze vertelt: 'Het is fijn dat-ie me een beetje helpt.' Het valt immers niet mee om slecht ter been te zijn en – samen met hondje Bobby – op de zesde verdieping van een appartementencomplex te wonen.
Praten met iemand die een beetje geleerd heeft
Naar de film gaan de twee ook wel eens. Gewoon, zonder vooraf echt te kijken welke film ze willen zien. De ene film vond hij niet zo mooi, de ander zij niet. Maar daar gaat het ook niet per se om. En kletsen, dat doen ze ook. Mevrouw Huisman: 'Ik denk dat ik het meeste klets.' Krzysztof: 'Ja, dat is waar.' En na een kleine rustpauze: 'Het is moeilijker voor mij om te kletsen, omdat Nederlands niet mijn moedertaal is.' (Krzysztof kwam 6,5 jaar geleden vanuit Polen naar Nederland, red.) Mevrouw Huisman: 'Nou, het gaat wel steeds beter hoor! Voor mij is het heel fijn als ik met iemand kan praten – met iemand die een beetje geleerd heeft, die iets begrijpt.'
Bijzonder uitje
Het meest bijzondere uitje van dit duo was waarschijnlijk dat naar de kerk. Mevrouw Huisman: 'Mijn geloof was er al twintig jaar niet meer zo. Eigenlijk ben ik door deze situatie, en dus door hem, weer een beetje tot het geloof gekomen. Het is een heel verhaal hoor… In de oorlog is mijn moeder hier gebombardeerd. Ik was toen vijf jaar. Mijn vader werd opgepakt door de Duitsers, dus ik liep als klein kind alleen op straat. Toen hebben ze me naar pleegouders in Limburg gebracht.'
Eendrachtskapel
'Het enige dat ik van mijn moeder wist, is dat ze in de Eendrachtskapel kwam. Niet te weten dat hij daar ook kwam – daar kwam ik naderhand achter. Toen dacht ik maar één ding: daar in die kapel, daar is mijn moeder nog levend geweest. Ik heb nooit meer precies geweten hoe het eruit zag en wat het was, maar nou heb ik het door Krzysztof zelf een keer gezien. Alleen had ik er nooit gekomen. Hij heeft ook m’n rolstoel getild. Het heeft voor mij heel veel betekend en daar ben ik ‘m ook heel dankbaar voor. Dat moet iemand maar net willen. Heel af en toe praten we er wel eens over, maar altijd over die dingen praten is ook niet gezellig. Wat mijn probleem is, is niet zijn probleem.'
Interview en foto: indebuurt.nl/rotterdam
Via een vriendin van hem, die al bezoekmaatje was, kwam Krzysztof bij UVV terecht. 'Ik kwam daar om te kijken wat ik kon doen. Ik wilde gewoon iets doen om de wereld een beetje beter te maken. Voor iedereen kunnen ze wel iets vinden, bij UVV. Op basis van mijn beschikbaarheid en andere dingen stelden ze voor om bezoekmaatje te worden. In juli 2018 had ik een eerste kennismaking met mevrouw Huisman, en na mijn vakantie ben ik in september echt begonnen. Dit is een goede manier om iets te verbeteren: niet alleen nieuws lezen en zeuren over hoe slecht de wereld is!' Voor mevrouw Huisman is Krzysztof niet het eerste bezoekmaatje. En, vertelt ze enthousiast: 'Ze houden altijd wel contact met mij. Eentje heeft me laatst weer een keer gebeld en is toen weer eens op visite geweest.'
Twee uurtjes per week
De twee zien elkaar ongeveer twee uurtjes per week. Meestal op donderdag. Mevrouw Huisman: 'Als het mooi weer is ga ik graag even naar buiten. Een boodschapje doen, of naar het Vroesenpark.' Alleen lukt dat haar niet, maar met Krzysztof wel. Ze straalt als ze vertelt: 'Het is fijn dat-ie me een beetje helpt.' Het valt immers niet mee om slecht ter been te zijn en – samen met hondje Bobby – op de zesde verdieping van een appartementencomplex te wonen.
Praten met iemand die een beetje geleerd heeft
Naar de film gaan de twee ook wel eens. Gewoon, zonder vooraf echt te kijken welke film ze willen zien. De ene film vond hij niet zo mooi, de ander zij niet. Maar daar gaat het ook niet per se om. En kletsen, dat doen ze ook. Mevrouw Huisman: 'Ik denk dat ik het meeste klets.' Krzysztof: 'Ja, dat is waar.' En na een kleine rustpauze: 'Het is moeilijker voor mij om te kletsen, omdat Nederlands niet mijn moedertaal is.' (Krzysztof kwam 6,5 jaar geleden vanuit Polen naar Nederland, red.) Mevrouw Huisman: 'Nou, het gaat wel steeds beter hoor! Voor mij is het heel fijn als ik met iemand kan praten – met iemand die een beetje geleerd heeft, die iets begrijpt.'
Bijzonder uitje
Het meest bijzondere uitje van dit duo was waarschijnlijk dat naar de kerk. Mevrouw Huisman: 'Mijn geloof was er al twintig jaar niet meer zo. Eigenlijk ben ik door deze situatie, en dus door hem, weer een beetje tot het geloof gekomen. Het is een heel verhaal hoor… In de oorlog is mijn moeder hier gebombardeerd. Ik was toen vijf jaar. Mijn vader werd opgepakt door de Duitsers, dus ik liep als klein kind alleen op straat. Toen hebben ze me naar pleegouders in Limburg gebracht.'
Eendrachtskapel
'Het enige dat ik van mijn moeder wist, is dat ze in de Eendrachtskapel kwam. Niet te weten dat hij daar ook kwam – daar kwam ik naderhand achter. Toen dacht ik maar één ding: daar in die kapel, daar is mijn moeder nog levend geweest. Ik heb nooit meer precies geweten hoe het eruit zag en wat het was, maar nou heb ik het door Krzysztof zelf een keer gezien. Alleen had ik er nooit gekomen. Hij heeft ook m’n rolstoel getild. Het heeft voor mij heel veel betekend en daar ben ik ‘m ook heel dankbaar voor. Dat moet iemand maar net willen. Heel af en toe praten we er wel eens over, maar altijd over die dingen praten is ook niet gezellig. Wat mijn probleem is, is niet zijn probleem.'
Interview en foto: indebuurt.nl/rotterdam