Joris (20) gaat elke vrijdag op de thee bij een mevrouw van 87, of neemt haar mee op stap. Zo zaten ze ooit samen – op haar verzoek – met 3D-brilletjes Jurassic World te kijken in de bioscoop. Joris is een van de Rotterdamse Helden: een project van Unie Van Vrijwilligers Rotterdam dat jongeren tussen de 16 en 25 enthousiast maakt om zich in te zetten als vrijwilliger.
Waarom ben je vrijwilliger geworden?
“Het begon toen ik voor mijn studie Toegepaste Psychologie een stage moest kiezen. Dat mocht ook vrijwilligerswerk zijn. De site van UVV sprak me meteen aan. Die is lekker modern en duidelijk, en werkt heel fijn: je selecteert je wijk en ziet dan verschillende soorten vrijwilligersfuncties. Sowieso is het een leuke organisatie. Ik zie het ook als ik daar loop: die mensen stralen iets uit van ‘we willen vrijwilligers inzetten om Rotterdam een mooiere stad te maken, en eenzaamheid verminderen’. Ik mocht gelijk langskomen voor een intakegesprek, en nadat ik een VOG (Verklaring Omtrent Gedrag, red.) had aangevraagd kon ik meteen aan de slag.”
Wat doe je als vrijwilliger?
“Tijdens de intake willen ze echt weten wie jij bent en wat je interesses zijn. Je kunt digimaatje worden – mensen helpen die moeite hebben met hun iPad of printer bijvoorbeeld. Een andere vrijwilliger die ik sprak organiseert taalcursussen bij de bibliotheek. Maar je kunt ook ‘bezoekmaatje’ worden, net als ik. Dan word je gekoppeld aan iemand, meestal een oudere, en ga je daar regelmatig langs voor koffie of thee. Bij mij is dat een Surinaamse dame van 87. Een hele lieve vrouw, dat merkte ik meteen al. Bij UVV vinden ze het heel belangrijk dat je eerlijk bent over of het klikt of niet, want anders is het voor beide partijen gewoon niet leuk. Maar ze was dus heel vriendelijk, had toen ik voor het eerst kwam zelfs een taartje gehaald.”
Hoe reageert je omgeving erop, en gebruik je het ook als versiertruc?
“Haha, goeie, dat heb ik eigenlijk nooit geprobeerd! Met vrienden heb ik het er niet echt over, al vertel ik het natuurlijk wel als ze weer eens een cake heeft meegegeven of toen we naar de bioscoop gingen, naar de film Jurassic World. Die reclame kwam voorbij op tv en toen zei ze: ‘Daar wil ik wel heen!’. De film was ook nog in 3D, dus zaten we daar, met van die brilletjes op.”
Wat doen jullie verder samen?
“Ik stelde voor om wekelijks Memory te gaan spelen of te kaarten, ik dacht dat dat wel goed was voor haar. Ik won elke keer, haha, maar dat vond ze geloof ik niet zo erg. Maar eigenlijk zitten we vooral te kletsen. Ze is best nog wel scherp, en geïnteresseerd in wie ik ben en hoe het met mij gaat. Sinds die eerste keer, een halfjaar geleden, ga ik bijna elke vrijdagochtend twee, drie uurtjes thee drinken bij haar. De tijd gaat best snel voorbij. Ze haalt ook altijd wel wat in huis, of ik krijg zelfs dingen mee; cake ofzo. Laatst had ze ook weer allemaal gekke Surinaamse dingen voor me gekookt. Wel superleuk!”
Wat maakt dit soort vrijwilligerswerk zo leuk?
“Wij als twintigers hebben onze eigen ideeën, maar mensen van vier keer zo oud hebben veel meer levenservaring, en echt wel wat te vertellen. Het is sowieso een hele andere ervaring dan wat je gewend bent, en voor mij ook nog eens een heel andere cultuur. Laatst heeft ze me nog alles verteld over Keti Koti, de afschaffing van de slavernij. Daar wist ik eerst niks van. Onze gesprekken zijn soms heel oppervlakkig, maar soms vertelt ze me ook over haar jeugd. Ze is heel arm opgegroeid, had geluk als ze wat snoep kreeg op een verjaardag. Daardoor is ze nu superblij met haar flatje in Spangen. Ze is sowieso heel tevreden met haar leven. Dat zou je ook kunnen leren van zo iemand. Ik vind het ook heel leuk om haar dingen te leren. Wat voor jou heel logisch is, is voor haar gewoon Chinees. Ze heeft familie in Amerika, dus laatst liet ik haar met Google Earth zien hoe zij daar wonen. Dat vond ze superleuk, al vond ze het wel jammer dat ze niet naar binnen kon kijken…”
Wil je net als Joris een van de Rotterdamse Helden worden? Meld je dan nu aan als vrijwilliger bij Unie Van Vrijwilligers Rotterdam.
Interview en foto: indebuurt.nl/rotterdam
Waarom ben je vrijwilliger geworden?
“Het begon toen ik voor mijn studie Toegepaste Psychologie een stage moest kiezen. Dat mocht ook vrijwilligerswerk zijn. De site van UVV sprak me meteen aan. Die is lekker modern en duidelijk, en werkt heel fijn: je selecteert je wijk en ziet dan verschillende soorten vrijwilligersfuncties. Sowieso is het een leuke organisatie. Ik zie het ook als ik daar loop: die mensen stralen iets uit van ‘we willen vrijwilligers inzetten om Rotterdam een mooiere stad te maken, en eenzaamheid verminderen’. Ik mocht gelijk langskomen voor een intakegesprek, en nadat ik een VOG (Verklaring Omtrent Gedrag, red.) had aangevraagd kon ik meteen aan de slag.”
Wat doe je als vrijwilliger?
“Tijdens de intake willen ze echt weten wie jij bent en wat je interesses zijn. Je kunt digimaatje worden – mensen helpen die moeite hebben met hun iPad of printer bijvoorbeeld. Een andere vrijwilliger die ik sprak organiseert taalcursussen bij de bibliotheek. Maar je kunt ook ‘bezoekmaatje’ worden, net als ik. Dan word je gekoppeld aan iemand, meestal een oudere, en ga je daar regelmatig langs voor koffie of thee. Bij mij is dat een Surinaamse dame van 87. Een hele lieve vrouw, dat merkte ik meteen al. Bij UVV vinden ze het heel belangrijk dat je eerlijk bent over of het klikt of niet, want anders is het voor beide partijen gewoon niet leuk. Maar ze was dus heel vriendelijk, had toen ik voor het eerst kwam zelfs een taartje gehaald.”
Hoe reageert je omgeving erop, en gebruik je het ook als versiertruc?
“Haha, goeie, dat heb ik eigenlijk nooit geprobeerd! Met vrienden heb ik het er niet echt over, al vertel ik het natuurlijk wel als ze weer eens een cake heeft meegegeven of toen we naar de bioscoop gingen, naar de film Jurassic World. Die reclame kwam voorbij op tv en toen zei ze: ‘Daar wil ik wel heen!’. De film was ook nog in 3D, dus zaten we daar, met van die brilletjes op.”
Wat doen jullie verder samen?
“Ik stelde voor om wekelijks Memory te gaan spelen of te kaarten, ik dacht dat dat wel goed was voor haar. Ik won elke keer, haha, maar dat vond ze geloof ik niet zo erg. Maar eigenlijk zitten we vooral te kletsen. Ze is best nog wel scherp, en geïnteresseerd in wie ik ben en hoe het met mij gaat. Sinds die eerste keer, een halfjaar geleden, ga ik bijna elke vrijdagochtend twee, drie uurtjes thee drinken bij haar. De tijd gaat best snel voorbij. Ze haalt ook altijd wel wat in huis, of ik krijg zelfs dingen mee; cake ofzo. Laatst had ze ook weer allemaal gekke Surinaamse dingen voor me gekookt. Wel superleuk!”
Wat maakt dit soort vrijwilligerswerk zo leuk?
“Wij als twintigers hebben onze eigen ideeën, maar mensen van vier keer zo oud hebben veel meer levenservaring, en echt wel wat te vertellen. Het is sowieso een hele andere ervaring dan wat je gewend bent, en voor mij ook nog eens een heel andere cultuur. Laatst heeft ze me nog alles verteld over Keti Koti, de afschaffing van de slavernij. Daar wist ik eerst niks van. Onze gesprekken zijn soms heel oppervlakkig, maar soms vertelt ze me ook over haar jeugd. Ze is heel arm opgegroeid, had geluk als ze wat snoep kreeg op een verjaardag. Daardoor is ze nu superblij met haar flatje in Spangen. Ze is sowieso heel tevreden met haar leven. Dat zou je ook kunnen leren van zo iemand. Ik vind het ook heel leuk om haar dingen te leren. Wat voor jou heel logisch is, is voor haar gewoon Chinees. Ze heeft familie in Amerika, dus laatst liet ik haar met Google Earth zien hoe zij daar wonen. Dat vond ze superleuk, al vond ze het wel jammer dat ze niet naar binnen kon kijken…”
Wil je net als Joris een van de Rotterdamse Helden worden? Meld je dan nu aan als vrijwilliger bij Unie Van Vrijwilligers Rotterdam.
Interview en foto: indebuurt.nl/rotterdam