Elke zaterdag gaat vrijwilliger Jo-Anne op visite bij Joke (82). Leuke dingen doen of kletsen over muziek, familie, het verleden en hun cultuurverschillen. Jo-Anne: 'Wat mij verbaast is dat ik meer van Joke krijg dan wat ik zelf denk te kunnen geven.'

Joke heeft weinig familie: geen kinderen en geen zussen en broers meer. Twee keer in de week sport ze, voor haar COPD. Ook heeft ze om die reden mondharmonicales en zingt ze af en toe. 'Praten is ook goed, maar ik weet soms niet tegen wie. Dan is het dus fijn dat Jo-Anne langskomt. Ik ga ‘s zondags wel naar de kerk, maar toch duurt het weekend soms zo lang.'

Schot in de roos
Toen Jo-Anne zich als vrijwilliger aanmeldde bij UVV liet ze hen de match maken. Al snel werd ze gebeld, en de match bleek een schot in de roos. Joke verwoordt het op z’n Rotterdams, lekker nuchter: 'We kunnen aardig met elkaar opschieten. Soms ben ik wel eens iets te direct…' Jo-Anne: 'Dat directe vind ik juist het leukste!' Joke: 'Ik krijg ook wel eens op m’n kop van mensen. Je zegt maar wat je denkt, zeggen ze dan. Maar waar moet je het dán verstoppen?'

Komiek
Joke vindt het nogal wat, dat Jo-Anne, die het grootste deel van de tijd in Amsterdam werkt én huishoudelijke dingen te doen heeft, toch elke week een paar uur tijd voor haar vrijmaakt. Jo-Anne sputtert tegen: 'Ik ben jong, ik heb tijd zat! Zaterdagochtend ben ik vrij. Dan word ik vaak al om half vijf wakker. Waarom zou ik die tijd niet aan een goed doel besteden? Wat mij verbaast is dat ik meer van Joke krijg dan wat ik zelf denk te kunnen geven. Dat zit ‘m vooral in het gezelschap en de grapjes.' Joke: 'Misschien had ik komiek moeten worden.' Jo-Anne lacht en vertelt dan verder: 'Op vrijdag ben ik zo moe aan het einde van de dag, en zaterdag ben ik weer blij dat ik hier in de ochtend koffie kom drinken, even kan kletsen of samen wat leuks ga doen.'

Puur voor de gezelligheid
De band tussen de twee gaat puur om gezelligheid. Jo-Anne: 'Ze kan altijd bellen als het slecht weer is, of ik boodschappen voor haar wil doen, maar dat doet ze niet hè!' Joke: 'Nee hoor, zolang ik het zelf kan doen, ga ik een ander er niet mee lastigvallen. Ik bied juist mijn buurman van honderd aan om boodschappen voor hém te doen, met de scootmobiel. Maar als het glad is niet hoor, dan kan ik het zelf niet. En ik zeg wel: ik ga maar naar één winkel.'

Samen op pad
Soms kletsen de twee de uurtjes weg, een andere keer gaan ze gezellig samen op pad. Jo-Anne: 'We gaan wel eens winkelen in Nesselande, rond de boulevard. Ik op de fiets en zij op de scootmobiel. En we zijn naar Blijdorp geweest.' Joke: 'Wel met een rolstoel, want anders heb ik moeite om haar bij te houden. Ik zei wel: Aangeven als het te zwaar is, anders ga ik in de kinderwagen! Nee hoor, gekheid.' Jo-Anne lacht en zegt: 'Dat vind ik ook leuk, die grapjes.' Joke: 'Ja, er moet toch een beetje gelachen worden? Anders wordt het zo saai! Ik vind het trouwens wel vervelend voor d’r rug, die rolstoel. En de eerste keer was ik ook wel bang, toen ze ging kieperen.' Jo-Anne: 'Maar ik was bang dat je naar voren ging vallen!'

Cultuurverschillen en liedjes op YouTube
Kletsen doen de twee vooral over muziek, het verleden, hun families en hoe ze zijn opgegroeid. Jo-Anne: 'We vergelijken veel met elkaar, dat is heel leuk. Behalve het leeftijdsverschil zijn er ook cultuurverschillen. Soms luisteren we samen naar YouTube. Joke zet dan Nederlandse liedjes op, en ik Arubaanse.' Jo-Anne komt namelijk van Aruba. Het grootste deel van haar familie woont daar nog. Dat was ook een van de redenen waarom Jo-Anne vrijwilligerswerk ging doen toen ze in Rotterdam kwam wonen. 'Joke is nu mijn oma, moeder en vriendin. Soms is het echt gewoon alsof je met een vriendin aan het praten bent, dan merk je het leeftijdsverschil niet eens.'

Interview en foto: indebuurt.nl/rotterdam