Om de week haalt Thije (24) Willem Leentvaart (87) op voor een wandeling door het Kralingse Bos. Inclusief pitstop bij Pannekoekenhuis De Nachtegaal, waar ze een koffie, dan wel een biertje nuttigen.
Een vriendin van Thije leerde meneer Leentvaart vorig jaar kennen tijdens een lunch, georganiseerd door Unie Van Vrijwilligers Rotterdam (UVV). Thije: “Iza werkte al als bezoekmaatje en het leek haar ook wel wat voor mij. In Willem zag ze een goede match.”
Zwaaien naar de dames
De twee zijn ondernemend, houden niet van stilzitten en pakken aan wat er op hun pad komt. Ze drinken graag koffie of een biertje, zijn niet verlegen en maken met iedereen een praatje. Dat is meteen duidelijk, als je wat tijd met ze doorbrengt. Om de haverklap ziet meneer Leentvaart bekenden voorbijkomen, waar uitgebreid naar gezwaaid wordt. Thije: “Ik heb nog nooit zo veel aanspraak gehad als wanneer ik met Willem ben. Hé, zit je nou weer naar de dames te zwaaien?”
Bier om 11 uur ’s morgens
Thije: “Tijdens een van onze eerste ontmoetingen gingen we ook naar De Nachtegaal. Het was lekker weer, een uurtje of elf ‘s morgens, en Willem zei: ‘Ik heb eigenlijk wel zin in een biertje.’ Ik had die middag nog iets te doen, maar na een paar biertjes dacht ik: dat laat ik wel zitten. Het was zo’n leuk moment. Vooral omdat het zo spontaan gebeurde.” Willem: “Ja, zoiets zou ik nou nooit doen als ik alleen was.” Toch is meneer Leentvaart nog hartstikke zelfstandig. Als het lekker weer is, gaat hij iedere dag het bos in. Tot het acculampje van zijn rolstoel begint te knipperen; het teken dat-ie naar huis moet. Zijn uitjes met Thije ziet hij als een ‘sociaal extraatje’.
Praatjes maken
Meneer Leentvaart: “Ik praat graag, maar meestal valt er niks te praten. Vroeger zaten veel mensen in de hal van het gebouw waar ik woon, en maakte ik daar een praatje mee. Nu komt niemand meer uit z’n hok. Ik praat veel in m’n eigen, maar het is leuk om dat soms met Thije te doen. We zijn in dezelfde dingen geïnteresseerd.” Thije: “Je vindt het ook leuk om met jongere mensen om te gaan, merk ik. Je gaat ook vaak met je neven op pad.” Meneer Leentvaart: “Omdat ik mezelf nog jong voel, vergeleken bij al die ouwe tobbes waar ik tussen woon. Dat valt niet mee.”
Lees verder onder de foto >
Openhartigheid
Meneer Leentvaart: “Mijn verleden ziet er heel anders uit als dat ik tegen de meeste mensen vertel. Thije was erg openhartig over zijn verleden en toen heb ik hem ook verteld hoe de vork in de steel zat. Zodoende hebben we natuurlijk een band.” Thije: “Maar we kunnen ook lekker praten over allerlei gezellige, luchtige onderwerpen. En over politiek. Willem kijkt heel de dag nieuwsprogramma’s.” Tegen meneer Leentvaart: “Je bent altijd goed op de hoogte. Soms ben jij mijn bron van informatie. Dan heb je weer iets gehoord op CNN of Al Jazeera… Zo kom ik nog eens wat te weten.”
Herinneringen aan de oorlog
Thije: “En je hebt nog levendige herinneringen aan de oorlog. We hebben het ook wel eens over het bombardement gehad; dat jij dat nog voor de geest kunt halen.” Meneer Leentvaart: “Ja, toen was ik al zeven jaar, dus dat herinner ik me heel goed. Ik ben hier in Kralingen geboren. In 1933. ‘t Is wat hè? Het Kralingse Bos stond helemaal vol met luchtartillerie om de Engelsen tegen te houden, en op deze plek stond een gigantische loods helemaal vol met munitie, zoals granaten. Het heeft twee jaar geduurd voordat dat helemaal opgeruimd was en toen is dit gebouwd; het pannekoekenhuis zoals het er nu staat. Toen ging ik hier al met mijn ouders koffiedrinken.”
Lees verder onder de foto >
Rijdende encyclopedie
“Tijdens de oorlog heb ik erge honger gehad. Als ik daarover wil praten, zeggen de meeste mensen: ‘Maar je hebt nou toch geen honger meer?’ Kijk, dan praat je daar niet makkelijk meer over. Maar met hem wel. Vanmorgen zijn we nog even wezen kijken naar een stuk Rotterdam dat nu totaal anders is. Vroeger was het een ijsclub, nu staan er allemaal flatgebouwen.” Thije: “Dat is leuk: jij bent een soort rijdende encyclopedie. Je weet heel veel over elk plekje van Rotterdam – zelfs over de plantjes die er groeien. Je kunt zo levendig vertellen hoe de stad veranderd is. Wij staan er helemaal niet bij stil, hoe dat vroeger was. We willen ook graag nog een keer richting De Ballentent, omdat Willem daar vroeger vaak kwam. Dan zijn we even in een ander stukje Rotterdam, en heeft hij vast weer andere dingen te vertellen.”
Geen moetje, maar een waardevolle toevoeging
Thije: “Veel mensen die ook bezoekmaatje willen worden, vragen: ‘Maar ik kom niet eens bij mijn eigen opa en oma. Hoe kan ik dat dan verantwoorden?’ Ik denk: als ik naar de supermarkt of de uni ga, kom ik praktisch langs Willems huis. Dan is het een hele kleine moeite om even met hem te wandelen, terwijl hij anders alleen op de bank zou zitten. Het voelt niet als een moetje; het is gewoon leuk. Vrijwilligerswerk staat ook goed op je cv, maar dat kan mij gestolen worden. Je leeft als student best een beetje in een bubbel, met studenten die hetzelfde leven hebben. Ik vind het belangrijk om daar soms een beetje buiten te treden. Ik mis niks in mijn sociale leven, maar vind dit een waardevolle toevoeging. En als ik het een keer druk heb is dat ook prima, dan slaan we een weekje over. Als ik op de site van UVV kijk, zie ik wel tachtig vacatures voor een bezoekmaatje open staan. Dan denk ik: jongens, kom op! Eens in de twee weken een stukje wandelen, dat is toch geen moeite? Als iedereen een klein beetje doet, dan komen we een heel end.”
Interview en foto's: indebuurt.nl/rotterdam
Een vriendin van Thije leerde meneer Leentvaart vorig jaar kennen tijdens een lunch, georganiseerd door Unie Van Vrijwilligers Rotterdam (UVV). Thije: “Iza werkte al als bezoekmaatje en het leek haar ook wel wat voor mij. In Willem zag ze een goede match.”
Zwaaien naar de dames
De twee zijn ondernemend, houden niet van stilzitten en pakken aan wat er op hun pad komt. Ze drinken graag koffie of een biertje, zijn niet verlegen en maken met iedereen een praatje. Dat is meteen duidelijk, als je wat tijd met ze doorbrengt. Om de haverklap ziet meneer Leentvaart bekenden voorbijkomen, waar uitgebreid naar gezwaaid wordt. Thije: “Ik heb nog nooit zo veel aanspraak gehad als wanneer ik met Willem ben. Hé, zit je nou weer naar de dames te zwaaien?”
Bier om 11 uur ’s morgens
Thije: “Tijdens een van onze eerste ontmoetingen gingen we ook naar De Nachtegaal. Het was lekker weer, een uurtje of elf ‘s morgens, en Willem zei: ‘Ik heb eigenlijk wel zin in een biertje.’ Ik had die middag nog iets te doen, maar na een paar biertjes dacht ik: dat laat ik wel zitten. Het was zo’n leuk moment. Vooral omdat het zo spontaan gebeurde.” Willem: “Ja, zoiets zou ik nou nooit doen als ik alleen was.” Toch is meneer Leentvaart nog hartstikke zelfstandig. Als het lekker weer is, gaat hij iedere dag het bos in. Tot het acculampje van zijn rolstoel begint te knipperen; het teken dat-ie naar huis moet. Zijn uitjes met Thije ziet hij als een ‘sociaal extraatje’.
Praatjes maken
Meneer Leentvaart: “Ik praat graag, maar meestal valt er niks te praten. Vroeger zaten veel mensen in de hal van het gebouw waar ik woon, en maakte ik daar een praatje mee. Nu komt niemand meer uit z’n hok. Ik praat veel in m’n eigen, maar het is leuk om dat soms met Thije te doen. We zijn in dezelfde dingen geïnteresseerd.” Thije: “Je vindt het ook leuk om met jongere mensen om te gaan, merk ik. Je gaat ook vaak met je neven op pad.” Meneer Leentvaart: “Omdat ik mezelf nog jong voel, vergeleken bij al die ouwe tobbes waar ik tussen woon. Dat valt niet mee.”
Lees verder onder de foto >
Openhartigheid
Meneer Leentvaart: “Mijn verleden ziet er heel anders uit als dat ik tegen de meeste mensen vertel. Thije was erg openhartig over zijn verleden en toen heb ik hem ook verteld hoe de vork in de steel zat. Zodoende hebben we natuurlijk een band.” Thije: “Maar we kunnen ook lekker praten over allerlei gezellige, luchtige onderwerpen. En over politiek. Willem kijkt heel de dag nieuwsprogramma’s.” Tegen meneer Leentvaart: “Je bent altijd goed op de hoogte. Soms ben jij mijn bron van informatie. Dan heb je weer iets gehoord op CNN of Al Jazeera… Zo kom ik nog eens wat te weten.”
Herinneringen aan de oorlog
Thije: “En je hebt nog levendige herinneringen aan de oorlog. We hebben het ook wel eens over het bombardement gehad; dat jij dat nog voor de geest kunt halen.” Meneer Leentvaart: “Ja, toen was ik al zeven jaar, dus dat herinner ik me heel goed. Ik ben hier in Kralingen geboren. In 1933. ‘t Is wat hè? Het Kralingse Bos stond helemaal vol met luchtartillerie om de Engelsen tegen te houden, en op deze plek stond een gigantische loods helemaal vol met munitie, zoals granaten. Het heeft twee jaar geduurd voordat dat helemaal opgeruimd was en toen is dit gebouwd; het pannekoekenhuis zoals het er nu staat. Toen ging ik hier al met mijn ouders koffiedrinken.”
Lees verder onder de foto >
Rijdende encyclopedie
“Tijdens de oorlog heb ik erge honger gehad. Als ik daarover wil praten, zeggen de meeste mensen: ‘Maar je hebt nou toch geen honger meer?’ Kijk, dan praat je daar niet makkelijk meer over. Maar met hem wel. Vanmorgen zijn we nog even wezen kijken naar een stuk Rotterdam dat nu totaal anders is. Vroeger was het een ijsclub, nu staan er allemaal flatgebouwen.” Thije: “Dat is leuk: jij bent een soort rijdende encyclopedie. Je weet heel veel over elk plekje van Rotterdam – zelfs over de plantjes die er groeien. Je kunt zo levendig vertellen hoe de stad veranderd is. Wij staan er helemaal niet bij stil, hoe dat vroeger was. We willen ook graag nog een keer richting De Ballentent, omdat Willem daar vroeger vaak kwam. Dan zijn we even in een ander stukje Rotterdam, en heeft hij vast weer andere dingen te vertellen.”
Geen moetje, maar een waardevolle toevoeging
Thije: “Veel mensen die ook bezoekmaatje willen worden, vragen: ‘Maar ik kom niet eens bij mijn eigen opa en oma. Hoe kan ik dat dan verantwoorden?’ Ik denk: als ik naar de supermarkt of de uni ga, kom ik praktisch langs Willems huis. Dan is het een hele kleine moeite om even met hem te wandelen, terwijl hij anders alleen op de bank zou zitten. Het voelt niet als een moetje; het is gewoon leuk. Vrijwilligerswerk staat ook goed op je cv, maar dat kan mij gestolen worden. Je leeft als student best een beetje in een bubbel, met studenten die hetzelfde leven hebben. Ik vind het belangrijk om daar soms een beetje buiten te treden. Ik mis niks in mijn sociale leven, maar vind dit een waardevolle toevoeging. En als ik het een keer druk heb is dat ook prima, dan slaan we een weekje over. Als ik op de site van UVV kijk, zie ik wel tachtig vacatures voor een bezoekmaatje open staan. Dan denk ik: jongens, kom op! Eens in de twee weken een stukje wandelen, dat is toch geen moeite? Als iedereen een klein beetje doet, dan komen we een heel end.”
Interview en foto's: indebuurt.nl/rotterdam