Mevrouw Coevorden-Roodveldt heeft veel meegemaakt, in haar 85 jaar op aarde. Toen ze drie jaar geleden zowel haar man als haar zoon verloor, stelde de GGZ een bezoekmaatje voor. Unie Van Vrijwilligers Rotterdam (UVV) koppelde haar aan Eva (20) en dat bleek een gouden match te zijn.
Sindsdien zien ze elkaar twee uurtjes in de week, naast Eva’s studie Psychologie. In principe gewoon om te kletsen, maar soms koken en eten ze samen. Of ze maken een uitstapje, zoals winkelen bij de Bijenkorf.
Iets om naar uit te kijken
Mevrouw: “Mijn dokter zegt iedere keer: ‘U heeft ook heel veel meegemaakt hè…’ Maar het is voor iederéén een nare tijd. We hebben net die corona achter de rug en vallen van de ene in de andere crisis. Allemaal dingen waar iedereen mee te maken krijgt. Ik vind het geen leuke tijd op het ogenblik, voor groot en klein niet. Als Eva me in de loop van de week via een appje laat weten wanneer ze komt, kijk ik daar echt naar uit. Iedereen in mijn omgeving weet: Anneke heeft het altijd over Eva.”
Het klikte meteen
Eva: “Ik deed al langer vrijwilligerswerk, zoals zomerkampen voor kinderen organiseren, maar ik wilde heel graag iets meer doen voor andere mensen. Via internet ontdekte ik dat je gezelschapsmaatje van een oudere kunt worden. Ik liet een berichtje achter op de website van UVV, werd gekoppeld aan mevrouw en het klikte meteen. We kunnen allebei gezellig kletsen en hebben altijd wel wat om over te praten. Het is leuk om buiten het studeren om even iets anders te doen. En mevrouw zegt vaak dat ze het fijn vindt dat ik er ben. Dat geeft natuurlijk ook een goed gevoel.”
Van elkaar leren
Eva: “Mijn vrienden vragen wel eens wat ik doe, als ik bij Anneke op bezoek ga. Ja, gewoon een beetje koffie drinken en kletsen meestal; hartstikke gezellig. Ik kan het iedereen aanraden. Als je tijd hebt: doe het gewoon. Je doet iets moois voor een ander, maar het is vooral hartstikke leuk. En je leert dingen van elkaar. Vorige week hadden we een beetje een emotioneel gesprek over de oorlog. Mevrouw vertelde bijvoorbeeld over mensen die ze kende die moesten onderduiken. Er zijn niet veel mensen die dat nog uit eerste hand kunnen vertellen.”
Bedrijf runnen op 73-jarige leeftijd
Maar dat zijn niet de enige levensverhalen die mevrouw met Eva deelt. Mevrouw: “Rond 1980 raakte mijn man werkloos. Hij had altijd iets met koken, en ook met paddestoelen en bloemetjes. Op een gegeven moment zegt-ie: ‘An, geef mij eens 300 gulden van je huishoudgeld?’ Daarvan kocht hij op de markt allerlei paddestoeltjes die je eten kan, die hij mixte met kruidjes. Dat groeide uit tot een succesvol bedrijf. Toen hij ernstig ziek werd en meer dan drie maanden in het ziekenhuis lag, moest ik de zaak alleen runnen. Ik was toen al 73 jaar.”
Allebei vrijwilligerswerk
“Voor die tijd werkte ik in de mode. Bij Witteveen op het Beursplein kreeg je extra geld als je iets verkocht. Tijdens mijn inwerkperiode begon ik combinaties te maken: een blouse met bijvoorbeeld een rok, een vest en een sjaaltje erbij. En dat verkochten we dan allemaal! In een week draaiden we meer omzet dan ooit. Toen moest ik van de bedrijfsleider een heleboel filialen af om daar hetzelfde te doen, en werd ik uiteindelijk zelf bedrijfsleider in een ander filiaal. Vandaag de dag doe ik vrijwilligerswerk, voor het Leger des Heils. Hier in het gebouw hebben we een handwerkclubje, waar we breien en haken voor de daklozen. Omslagdoeken, mutsen, babykleding; noem het maar op.”
‘Oma’ en ‘kleindochter’
Mevrouw: ”‘s Morgens heb ik meestal de radio aan. Zo blijf ik op de hoogte van wat er gebeurt in de politiek en op het gebied van sport. Daar praten Eva en ik dan samen over.” Eva: “We hebben ook wel eens samen tv zitten kijken. Toen legde ze me uit wie wie is in de kamer. Als we praten over vluchtelingen of andere maatschappelijke dingen, merk ik dat we daarin ook op één lijn zitten. Ik zie haar soms echt als mijn bonusoma. Tenminste: als een dame bij wie ik vrijwillig op bezoek ga. Niet omdat ik het fijn vind om iets te doen voor de maatschappij, maar omdat het écht gezellig is. Mensen in de supermarkt denken soms dat we oma en kleindochter zijn. Dan spelen we gewoon mee.”
Interview en foto: Indebuurt.nl
Sindsdien zien ze elkaar twee uurtjes in de week, naast Eva’s studie Psychologie. In principe gewoon om te kletsen, maar soms koken en eten ze samen. Of ze maken een uitstapje, zoals winkelen bij de Bijenkorf.
Iets om naar uit te kijken
Mevrouw: “Mijn dokter zegt iedere keer: ‘U heeft ook heel veel meegemaakt hè…’ Maar het is voor iederéén een nare tijd. We hebben net die corona achter de rug en vallen van de ene in de andere crisis. Allemaal dingen waar iedereen mee te maken krijgt. Ik vind het geen leuke tijd op het ogenblik, voor groot en klein niet. Als Eva me in de loop van de week via een appje laat weten wanneer ze komt, kijk ik daar echt naar uit. Iedereen in mijn omgeving weet: Anneke heeft het altijd over Eva.”
Het klikte meteen
Eva: “Ik deed al langer vrijwilligerswerk, zoals zomerkampen voor kinderen organiseren, maar ik wilde heel graag iets meer doen voor andere mensen. Via internet ontdekte ik dat je gezelschapsmaatje van een oudere kunt worden. Ik liet een berichtje achter op de website van UVV, werd gekoppeld aan mevrouw en het klikte meteen. We kunnen allebei gezellig kletsen en hebben altijd wel wat om over te praten. Het is leuk om buiten het studeren om even iets anders te doen. En mevrouw zegt vaak dat ze het fijn vindt dat ik er ben. Dat geeft natuurlijk ook een goed gevoel.”
Van elkaar leren
Eva: “Mijn vrienden vragen wel eens wat ik doe, als ik bij Anneke op bezoek ga. Ja, gewoon een beetje koffie drinken en kletsen meestal; hartstikke gezellig. Ik kan het iedereen aanraden. Als je tijd hebt: doe het gewoon. Je doet iets moois voor een ander, maar het is vooral hartstikke leuk. En je leert dingen van elkaar. Vorige week hadden we een beetje een emotioneel gesprek over de oorlog. Mevrouw vertelde bijvoorbeeld over mensen die ze kende die moesten onderduiken. Er zijn niet veel mensen die dat nog uit eerste hand kunnen vertellen.”
Bedrijf runnen op 73-jarige leeftijd
Maar dat zijn niet de enige levensverhalen die mevrouw met Eva deelt. Mevrouw: “Rond 1980 raakte mijn man werkloos. Hij had altijd iets met koken, en ook met paddestoelen en bloemetjes. Op een gegeven moment zegt-ie: ‘An, geef mij eens 300 gulden van je huishoudgeld?’ Daarvan kocht hij op de markt allerlei paddestoeltjes die je eten kan, die hij mixte met kruidjes. Dat groeide uit tot een succesvol bedrijf. Toen hij ernstig ziek werd en meer dan drie maanden in het ziekenhuis lag, moest ik de zaak alleen runnen. Ik was toen al 73 jaar.”
Allebei vrijwilligerswerk
“Voor die tijd werkte ik in de mode. Bij Witteveen op het Beursplein kreeg je extra geld als je iets verkocht. Tijdens mijn inwerkperiode begon ik combinaties te maken: een blouse met bijvoorbeeld een rok, een vest en een sjaaltje erbij. En dat verkochten we dan allemaal! In een week draaiden we meer omzet dan ooit. Toen moest ik van de bedrijfsleider een heleboel filialen af om daar hetzelfde te doen, en werd ik uiteindelijk zelf bedrijfsleider in een ander filiaal. Vandaag de dag doe ik vrijwilligerswerk, voor het Leger des Heils. Hier in het gebouw hebben we een handwerkclubje, waar we breien en haken voor de daklozen. Omslagdoeken, mutsen, babykleding; noem het maar op.”
‘Oma’ en ‘kleindochter’
Mevrouw: ”‘s Morgens heb ik meestal de radio aan. Zo blijf ik op de hoogte van wat er gebeurt in de politiek en op het gebied van sport. Daar praten Eva en ik dan samen over.” Eva: “We hebben ook wel eens samen tv zitten kijken. Toen legde ze me uit wie wie is in de kamer. Als we praten over vluchtelingen of andere maatschappelijke dingen, merk ik dat we daarin ook op één lijn zitten. Ik zie haar soms echt als mijn bonusoma. Tenminste: als een dame bij wie ik vrijwillig op bezoek ga. Niet omdat ik het fijn vind om iets te doen voor de maatschappij, maar omdat het écht gezellig is. Mensen in de supermarkt denken soms dat we oma en kleindochter zijn. Dan spelen we gewoon mee.”
Interview en foto: Indebuurt.nl