Mevrouw is 91 jaar, woont nog altijd zelfstandig en leest dagelijks de krant. “Ik verveel me niet hoor,” zegt mevrouw Bakvis beslist. “Ik puzzel, ik lees, ik beweeg wat door het huis en ik heb mijn koffie. Maar soms is het gewoon fijn als er iemand even langskomt.” Sinds kort heeft ze een maatje via Unie Van Vrijwilligers: Sheima.

Ze ontmoetten elkaar nog maar één keer, maar die ontmoeting maakte indruk. “Sheima is een heel vriendelijk mens. Rustig, maar vrolijk, en ze luistert echt naar wat je zegt,” vertelt mevrouw Bakvis. “We hebben gezellig gepraat over van alles. Over vroeger, over familie, en ook gewoon over hoe het met ons gaat.” Hoewel Sheima het op dit moment druk heeft met de zorg voor haar dochter, die haar enkel heeft gebroken, blijft het contact warm. “Ze stuurde me laatst nog een berichtje om te vragen hoe het ging. Dat waardeer ik enorm.”

Vroeger was mevrouw Bakvis actief en mobiel. Ze had een eigen auto, stond zomers op de camping in Renesse en reisde voor werk zelfs naar Londen, waar ze zes jaar werkte in de verzorging. “Ik ging voor een jaar, maar het werden er zes. Engeland was leuk, maar het eten... daar ben ik nooit aan gewend geraakt.” Ze lacht: “Dan mis je toch je eigen boterham met kaas.”

Ze krijgt nu veel steun van haar familie. “Mijn neef doet mijn boodschappen. Als hij op vakantie is, komt zijn zus uit Friesland. En mijn broer uit Ridderkerk neemt het ook wel eens over. Alles wordt netjes geregeld.” Haar zus, die jarenlang in de buurt woonde, is onlangs overleden. “We hadden niet veel contact, maar toch... je mist het wel.”

De herinneringen aan vroeger koestert ze. Aan het kamperen, het strand, de musicals en haar tijd in Engeland. En ondanks haar leeftijd blijft ze scherp en zelfstandig. “Ik ben geen type dat snel om hulp vraagt. Maar een vrijwilliger die af en toe komt voor een praatje, dat is gewoon fijn. Je hoeft niet veel, maar een beetje aanspraak is prettig.”