Ineke van Roon-Spoor is dit jaar maar liefst 29 jaar vrijwilliger bij UVV. Zij verwelkomt mij in haar woning in Rhoon waar ze samen met haar man woont. Graag vertelt zij over het vrijwilligerswerk dat zij al sinds 1991 bij verpleegcentrum Breede Vliet in Hoogvliet doet. Zij is hiermee begonnen omdat ze tijd overhad nadat zij was gestopt met werken.
Even wennen
Via UVV had zij een gesprek met een coördinatrice van de Breede Vliet. Ze zochten vrijwilligers voor de maandagochtend. Hier werd zij samen met andere vrijwilligers van UVV als gastvrouw ingezet om oudere dementerenden te helpen. Het is even wennen als ze in het huis allerlei mensen met dementie ziet zitten. ‘Ik dacht eerst: Wil ik dit wel? Ik vond het zielig en ook wel een beetje eng. Maar toen dacht ik, het is wel de waarheid van hoe het leven kan zijn. Ik vond dat ik moest doorzetten en niet zeuren’. Dat heeft zij zeker gedaan: Ineke is vrijwilligerswerk blijven doen totdat in maart corona uitbrak.
Koffie en vermaak
Als onderdeel van een accordeon ensemble zorgt zij uiteindelijk elke maandag voor een fijn muzikaal intermezzo voor de bewoners. Hoe dat zo is ontstaan, legt ze mij uit: ‘Ik zette de koffie voor alle UVV-vrijwilligers en zij deelden dit uit op het moment dat een man op een keyboard zat te spelen. Wij gingen dan aan de tafels zitten om even gezellig te kletsen met de mensen. Na een aantal jaar kwam er een vaste koffiezetster van de Breede Vliet voor in de plaats. Eind negentiger jaren dacht ik: Ik vind het leuk om een muziekinstrument te bespelen. Toen ben ik accordeon gaan leren. Ik heb toen het instrument meegenomen en ben mijn eerste liedjes bij de mensen gaan spelen. Er zat dan een groep mensen om mij heen en dat was gezellig. Op een gegeven moment kwam er een meneer bij zijn tante op bezoek en die keek dan een tijdje geanimeerd terwijl ik aan het spelen was. Toen kwam ik tot de ontdekking dat hij accordeon speelde. Ik was natuurlijk een beginneling, maar het was een heel aardige meneer. Ik vroeg hem of hij zijn accordeon ook een keer mee kon nemen. Eerst was hij nog terughoudend ‘want dat is toch jouw ding’, maar dat vond ik helemaal niet. Ik zei: ‘Kom mij maar helpen!’ Dus toen waren we met z’n tweeën.’ Ze vertelt dat hier later nog een andere man bij is gekomen die hetzelfde instrument speelde. Dus toen waren ze met z’n drieën en vormden ze als het ware een bandje. Dat hebben ze zo een hele poos gedaan. Daarna is het bandje verder uitgebreid met nog twee leden. ‘Nu zijn we met drie accordeonisten en een gitarist.’ Samen spelen zij zowel Nederlandse als Engelstalige liedjes.
Feest
‘Elke maandagmorgen was het feest, dan zaten er wel honderd mensen in de zaal. De Breede Vliet is sinds twee jaar bij de Meeuwenhof ingetrokken omdat er een nieuw huis wordt gebouwd. Dus ook bewoners van de Meeuwenhof kwamen op een gegeven moment naar de zaal beneden voor de muziek. Als je het zou zien - er werd gedanst, gezongen en er werd gezwaaid met de armen. Bewoners herkennen mij ook. Dus als ik een keer op vakantie ben en weer terugkom, zie ik dat ze het fijn vinden dat ik er weer ben. Het is heel gezellig. Toen corona kwam, mochten wij niet meer in het huis binnenkomen. In mei hebben we twee keer buiten gespeeld. De bewoners stonden dan op het balkon en ook de bedlegerige mensen konden het goed horen.’
‘Eén van de bewoners, een Italiaanse meneer, houdt heel erg van dansen. Als ’s ochtends de ouderen door vrijwilligers naar binnen worden gebracht terwijl wij staan te spelen, komt hij al dansend binnen. Dat is zo grappig; hij kijkt je dan echt aan van: Kom op, we gaan dansen! Muziek doet best wel veel met mensen. Er worden ook wel traantjes gelaten, dat mensen geëmotioneerd raken door de muziek. Een terugkerend lied dat we altijd precies om tien over elf spelen is dat van de opera Nabucco. En dan zingen ze mee! Ik zeg wel eens, dat is iets voor een documentaire. Wat je uit mensen kan krijgen die muisstil binnenkomen en bij dat lied uit volle borst ‘La la la’ op de melodie van de muziek meezingen. Dat is echt leuk.’ Verschillende klassiekers laten zij horen: Een café aan de haven, Droomland. Voor de bewoners bekende muziek.
‘De reactie van de mensen op de muziek, dat is heel leuk. Het is gewoon van beide kanten, zij vinden het erg leuk en wij ook.’ Ineke vertelt dat best wat familie van bewoners mee komt luisteren op de maandag. Een drukke, gezellige boel dus. Het is ook leuk voor de bewoners zelf: ‘Als iemand niet zo veel zegt of als iemand geen gesprek meer kan voeren, is dat best wel moeilijk natuurlijk. En als je dan wordt afgeleid door een gezellige zaal met mensen is dat makkelijker.’
Vooruitzicht
Ineke hoopt het muziek maken voor de bewoners van de Breede Vliet weer op te kunnen pakken zodra dat weer mogelijk is, want zij heeft in februari voor het laatst binnen muziek gespeeld. Op dit moment denkt zij dat het niet meer zo snel in deze vorm terugkomt; een zaal vol met oudere, kwetsbare mensen. ‘Ik denk dat de activiteitenbegeleiders het anders gaan organiseren, misschien dat we op één afdeling wel weer muziek kunnen gaan maken, met iets minder mensen bij elkaar.’
Even wennen
Via UVV had zij een gesprek met een coördinatrice van de Breede Vliet. Ze zochten vrijwilligers voor de maandagochtend. Hier werd zij samen met andere vrijwilligers van UVV als gastvrouw ingezet om oudere dementerenden te helpen. Het is even wennen als ze in het huis allerlei mensen met dementie ziet zitten. ‘Ik dacht eerst: Wil ik dit wel? Ik vond het zielig en ook wel een beetje eng. Maar toen dacht ik, het is wel de waarheid van hoe het leven kan zijn. Ik vond dat ik moest doorzetten en niet zeuren’. Dat heeft zij zeker gedaan: Ineke is vrijwilligerswerk blijven doen totdat in maart corona uitbrak.
Koffie en vermaak
Als onderdeel van een accordeon ensemble zorgt zij uiteindelijk elke maandag voor een fijn muzikaal intermezzo voor de bewoners. Hoe dat zo is ontstaan, legt ze mij uit: ‘Ik zette de koffie voor alle UVV-vrijwilligers en zij deelden dit uit op het moment dat een man op een keyboard zat te spelen. Wij gingen dan aan de tafels zitten om even gezellig te kletsen met de mensen. Na een aantal jaar kwam er een vaste koffiezetster van de Breede Vliet voor in de plaats. Eind negentiger jaren dacht ik: Ik vind het leuk om een muziekinstrument te bespelen. Toen ben ik accordeon gaan leren. Ik heb toen het instrument meegenomen en ben mijn eerste liedjes bij de mensen gaan spelen. Er zat dan een groep mensen om mij heen en dat was gezellig. Op een gegeven moment kwam er een meneer bij zijn tante op bezoek en die keek dan een tijdje geanimeerd terwijl ik aan het spelen was. Toen kwam ik tot de ontdekking dat hij accordeon speelde. Ik was natuurlijk een beginneling, maar het was een heel aardige meneer. Ik vroeg hem of hij zijn accordeon ook een keer mee kon nemen. Eerst was hij nog terughoudend ‘want dat is toch jouw ding’, maar dat vond ik helemaal niet. Ik zei: ‘Kom mij maar helpen!’ Dus toen waren we met z’n tweeën.’ Ze vertelt dat hier later nog een andere man bij is gekomen die hetzelfde instrument speelde. Dus toen waren ze met z’n drieën en vormden ze als het ware een bandje. Dat hebben ze zo een hele poos gedaan. Daarna is het bandje verder uitgebreid met nog twee leden. ‘Nu zijn we met drie accordeonisten en een gitarist.’ Samen spelen zij zowel Nederlandse als Engelstalige liedjes.
Feest
‘Elke maandagmorgen was het feest, dan zaten er wel honderd mensen in de zaal. De Breede Vliet is sinds twee jaar bij de Meeuwenhof ingetrokken omdat er een nieuw huis wordt gebouwd. Dus ook bewoners van de Meeuwenhof kwamen op een gegeven moment naar de zaal beneden voor de muziek. Als je het zou zien - er werd gedanst, gezongen en er werd gezwaaid met de armen. Bewoners herkennen mij ook. Dus als ik een keer op vakantie ben en weer terugkom, zie ik dat ze het fijn vinden dat ik er weer ben. Het is heel gezellig. Toen corona kwam, mochten wij niet meer in het huis binnenkomen. In mei hebben we twee keer buiten gespeeld. De bewoners stonden dan op het balkon en ook de bedlegerige mensen konden het goed horen.’
‘Eén van de bewoners, een Italiaanse meneer, houdt heel erg van dansen. Als ’s ochtends de ouderen door vrijwilligers naar binnen worden gebracht terwijl wij staan te spelen, komt hij al dansend binnen. Dat is zo grappig; hij kijkt je dan echt aan van: Kom op, we gaan dansen! Muziek doet best wel veel met mensen. Er worden ook wel traantjes gelaten, dat mensen geëmotioneerd raken door de muziek. Een terugkerend lied dat we altijd precies om tien over elf spelen is dat van de opera Nabucco. En dan zingen ze mee! Ik zeg wel eens, dat is iets voor een documentaire. Wat je uit mensen kan krijgen die muisstil binnenkomen en bij dat lied uit volle borst ‘La la la’ op de melodie van de muziek meezingen. Dat is echt leuk.’ Verschillende klassiekers laten zij horen: Een café aan de haven, Droomland. Voor de bewoners bekende muziek.
‘De reactie van de mensen op de muziek, dat is heel leuk. Het is gewoon van beide kanten, zij vinden het erg leuk en wij ook.’ Ineke vertelt dat best wat familie van bewoners mee komt luisteren op de maandag. Een drukke, gezellige boel dus. Het is ook leuk voor de bewoners zelf: ‘Als iemand niet zo veel zegt of als iemand geen gesprek meer kan voeren, is dat best wel moeilijk natuurlijk. En als je dan wordt afgeleid door een gezellige zaal met mensen is dat makkelijker.’
Vooruitzicht
Ineke hoopt het muziek maken voor de bewoners van de Breede Vliet weer op te kunnen pakken zodra dat weer mogelijk is, want zij heeft in februari voor het laatst binnen muziek gespeeld. Op dit moment denkt zij dat het niet meer zo snel in deze vorm terugkomt; een zaal vol met oudere, kwetsbare mensen. ‘Ik denk dat de activiteitenbegeleiders het anders gaan organiseren, misschien dat we op één afdeling wel weer muziek kunnen gaan maken, met iets minder mensen bij elkaar.’